พิงค์เบอร์รี่มีเวลาว่างจากการทำงานที่ศูนย์สุขภาพก็เลือกมาทิ้งตัวที่ห้องสมุดของเมือง หลายวันมานี้เกิดเหตุการณ์แปลกประหลาดมากมายทั้งน่าสะเทือนใจและแปลกใจภายในเวลาเดียวกัน ไม่แน่ว่านี่อาจเป็นสัญญาณของบางอย่างที่ยังไม่สามารถหาคำตอบมาอธิบายได้ ถึงกระนั้นก็ต้องไม่ลืมหน้าที่ที่ต้องจัดการเองอยู่ดี พักหลังมานี้มีน้ำยาที่ต้องเข้าไปตรวจดู มันช่างน่าปวดหัวและชวนงง

"เล่มนี้ล่ะมั้งนะ ?" สองขาเดินมาหยุดอยู่ที่ชั้นหนังสือ ดึงตำราเล่มหนาออกจากชั้นมาพลิกดูหลายเล่มต่อหลายเล่ม ไม่จำเป็นต้องเลือกมากเลยพิงค์เบอร์รี่ขนพวกมันไปด้วยกันทั้งหมด

"ฮึบ!" กอดตำราหนาหนักมาวางไว้ที่โตีะตัวยาวมุมหนึ่งของห้องสมุุด เธอทิ้งตัวลงนั่งแล้วเลือกสักเล่มลองมาศึกษาดู ปริมาณกระดาษที่ซ้อนกันเยอะจนน่ากลัว บางทีอาจต้องแลกดวงตาเพื่อจัดการอ่านมัน

ชายร่างสูงเดินเข้ามายังหอสมุดเหมือนว่าเพราะเหตุการณ์ด้านนอกจะทำให้คนออกจากบ้านน้อยลงจนบางตา หอสมุดเองก็เป็นหนึ่งในที่ที่คนบางตาตนแต่ดูจากสภานการณ์แล้วมันก็คึกคักเสียจนสับสนเช่นกัน.... โดยเฉพาะตอนนี้ที่มีแต่พวกพ่อมดแม่มดมารวมตัวกันเป็นกระจุก...

พ่อมดหนุ่มเลือกที่จะกดอิโมส่งกลับไปให้รุ่นพี่ในเชิงรับทราบเท่านั้นเมื่อเดินเข้ามาถึงด้านในเขาจึงเริ่มค้นหาข้อมูลเพิ่มเติมจากที่คุยกันเมื่อวานที่บ้านพัก

"ความเชื่อกับสัตว์ตำนานประจำถิ่นก่อนแล้วกันนะครับ...." เขากล่าวพึมพำกับตัวเองถึงหนังสือที่เขาต้องการหา ส่วนเฮอร์ริเคนนั้นตั้งแต่เข้ามาด้านในก็ไปเดินสำรวจรอบ ๆ ตามนิสัย

เสียงพลิกกระดาษดังขึ้นท่ามกลางความเงียบงัน ดวงตากลมใสไล่อ่านตัวอักษรที่ปรากฏขึ้นด้วยความทั้งใจ เคลื่อนไปตามสิ่งที่ต้องอ่านเรื่อยเปื่อย จดจำและทำความเข้าใจ บางทีอาจต้องเข้าไปที่โถงเอสเม่ ถ้าหลังจากนี้ยังพอมีเวลาว่างที่เหลืออยู่จากการเข้าเวร ช็อคโกแลตก้อนเล็กถูกหยิบออกมาแกะเอาเข้าปากอมไว้จนละลายในโพรงปาก รสชาติหวาน ๆ ขม ๆ ไม่เลวเลยสำหรับเวลาสที่ต้องอ่านตำราเล่มหนาตอนนี้ บางทีอาจต้องอมช็อคโกแลตสักหนึ่งร้อยชิ้นหรือพันชิ้น

มีอิโมจิส่งกลับมาเล็กน้อยให้ได้รู้ว่าอีกฝ่ายรับทราบแล้ว หลังจากนั้นแม่มดสาวก็ไม่ได้ตอบกลับอะไรไปอีก เธอกลับมาสนใจพ่อมดหนุ่มตรงหน้า

" ฉันอาจจะรอมิลเลอร์ก่อนน่ะค่ะ เห็นว่าจะมาที่นี่ด้วย " เธอเอ่ยตอบกลับไปเมื่ออีกคนชวนให้ไปที่โถงแห่งเอสเม่ จริงอยู่ที่ที่นั่นน่าสนใจมากกว่าที่นี่มาก แต่เธอก็คิดว่าอย่างไรที่นี่ก็อาจจะมีอะไรมากกว่าแน่ ๆ เพราะที่โถงเอสเม่ก็น่าจะมีแต่อะไรที่เกี่ยวกับเวทมนตร์มากกว่า

" แล้วก็.. อยากจะลองอ่านอะไรที่นี่อีกนิดหน่อยน่ะค่ะ เกี่ยวกับพวกตำนานหรือสิ่งเหนือธรรมชาติอื่น ๆ "

เขาพยักหน้ารับอีกคนก่อนจะกลับไปจดจ่อกับหนังสือที่อ่านอยู่ เขายังอ่านเล่มนี้ไม่จบเลยคิดว่าจะอ่านรอระหว่างที่รอมิลเลอร์มาก็แล้วกัน จะว่าไปเขาก็ไม่ได้เจอมิลเลอร์มานานแล้วเหมือนกัน แอบคิดถึงช่วงที่เคยเช่าบ้านพัมป์กินส์อยู่ด้วยกันเลย

"รอคุณมิลเลอร์สินะครับ งั้นเดี๋ยวผมจลองอ่านเล่มนี้ให้จบดูระหว่างที่รอ" เขายกยิ้มให้อีกคนพลางอ่านไปด้วย ตำนานเหนือธรรมชาติที่อีกคนกล่าวถึงอาจจะมีข้อมูลมากกว่าหนังสือทั่วไปก็ได้  ตอนนี้ก็ได้แต่อ่านไปเรื่อย ๆ จนกว้าจะเจออะไรน่สนใจ

หลังจากเดินหาหนังสือภายในห้องสมุดจนเจอเล่มที่ตนต้องการอย่างความเชื่อกับสัตว์ตำนานประจำถิ่น ชายหนุ่มจึงเลือกหาที่นั่งเพื่ออ่านพวกมันซึ่งแน่นอนว่าในตอนนี้มีที่ว่างเยอะละลานตาไปเสียหมดในการนั่ง ปรายสายตาเหมือนเขาจะเห็นรุ่นพี่กับโซราเรียที่ตนไม่ได้เจอมานานจึงเดินเข้าไปแถวนั้นแทนการแยกออกมาอ่าน

"บ่ายสวัสดิ์ครับ รุ่นพี่แล้วก็โซราเรียด้วยนะครับ" เขาเอ่ยทักทายทั้งสองคนก่อนจะนั่งไม่ห่างเท่าไหร่เพื่อเริ่มอ่านหนังสือที่ตนนำมา

เสียงของพ่อมดหนุ่มซึ่งเป็นรุ่นน้องเรียกให้แม่มดสาวที่จดจ่ออยู่กับการอ่านหนังสือให้หันไปหา รอยยิ้มบางฉายออกมาเพียงเท่านั้นแทนคำทักทาย เพราะดูเหมือนว่าเขาจะเข้ามาทักทายและแยกไปอ่านหนังสือของตัวเองไปเสียแล้ว

" อาจจะต้องรอสักครู่เลยล่ะค่ะ เขาคงยังมีอะไรที่อยากอ่านอยู่ คุณโซราเรียอยากทำอะไรก่อนไหมคะ? " เสียงทุ้มหวานเอ่ยถามพ่อมดหนุ่มที่นั่งอยู่โต๊ะเดียวกับเธอ กลัวว่าเขาจะรอจนเบื่อไปเสียก่อน เผื่อว่าเขาอยากจะทำอะไร เธอจะได้ช่วยเหลือ

"สวัสดีครับคุณมิลเลอร์ - เดี๋ยวผมว่าจะอ่านหนังสือต่อน่ะครับ" เขาทันไปทักทายอดีตเพื่อนร่วมบ้านอีกคนก่อนจะหันมาคุยกับแม่มดสาวต่อ โซราเรียไม่มีธุระอะไรในวันนี้เลย จริง ๆ ก็มีแต่แค่อยากจะอู้งานสักหน่อย เพราะงั้นก็อยู่กับทั้งสองคนได้อีกยาว ๆ 

โซราเรียยกยิ้มพลางอ่านหนังสือต่อ ถึงมันจะเงียบแต่ก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรเพราะมีคนอื่น ๆ อยู่เป็นเพื่อนด้วย แถมกลับบ้านไปตอนนี้ก็นั่งเหงาคนเดียวเปล่า ๆ

เรกูลัสนั่งวุ่นอยู่กับเอกสารรายการหนังสือที่สั่งมาลงใหม่ของเดือนนี้ที่หลังเคาน์เตอร์ให้บริการ ในหอสมุดเอลิเชียนวันนี้คึกคักเป็นพิเศษ แม้ว่าฝนฟ้าจะกระหน่ำโปรยปรายลงมาจากท้องฟ้า แต่ผู้คนกลับเข้ามาพลุกพล่าน สวนทางกันโดยสิ้นเชิง ร่างสูงหยัดตัวขึ้นแล้วเอื้อมมือไปหยิบเอกสารที่อยู่บนชั้นด้านหลัง

เสียงพูดคุยของคนในหอสมุดเริ่มดังขึ้นเรื่อย ๆ จนเขาต้องกระแอมเบา ๆ เพื่อไม่ให้มันรบกวนการอ่านหนังสือของคนอื่นที่มาใช้บริการ

"อะแฮ่ม.. ช่วยเบาเสียงการสนทนาในหอสมุดหน่อยนะครับ" เขาพูดแบบนั้นแล้วกลับมานั่งที่เดิม แอบเห็นว่ามีแม่มดสาวที่รู้จักมาใช้บริการด้วย

พ่อมดหนุ่มพยักหน้ารับคำทักทายของทั้งคู่ หน้าหนังสือถูกพลิกไปตามจังหวะการอ่านมันค่อนข้างเร็วเพราะเขากำลังหาพวกสัตว์ในตำนานประจำถิ่นที่มีเงื่อนไขที่ตรงกับที่พวกเขากำลังเจอจึงไมต้องอ่านทั้งหมดของหนังสือเล่มหนาในมือ


"หากจะเข้าไปข้างใน ไปก่อนได้เลยนะครับ ผมคงอีกสักพักครับ" เขากล่าวด้วยเสียงไม่ดังแต่ก็ไม่เบาเกินไปกับทั้งสองเพราะทั้งคู่ เสียงเตือนจากชายหนุ่มอาจจะเป็นเพราะเสียงเขาที่ทักทาย และทั้งคู่น่าจะมาก่อนเขาตั้งนานแล้ว สถานการณ์ในตอนนี้เสียเวลาคงไม่ดีเท่าไหร่ ยิ่งมีข่าวเรื่องนิมิตมาแล้วด้วย

"ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมรอได้" เขากระซิบเบา ๆ หลังจากได้ยินเสียงเตือนเรกูลัส เขาไม่ได้รู้จักกับชายคนนี้เป็นการส่วนตัว แค่เคยไปเช้าร่วมพิธีหมั้นเลยพอจะรู้จักชื่อของเขามาอยู่บ้าง น่าเสียดายที่ไม่สามารถพูดผ่านโทรจิตกับพ่อมดแม่มดเหมือนที่ทำกับสัตว์ภูต

โซราเรียอ่านหนังสือเล่มเดิมต่อไป เขาเป็นคนที่อ่านหนังสือได้ช้า แต่นั่นก็ทำให้อ่านเนื้อหาได้อย่างครบถ้วน ตอนนี้ได้ยินเพียงแค่เสียงเปิดหนังสือ หวังว่าจะไม่โดนดุเพราะเสียงดังนะ

"เข้าใจแล้วครับ"พ่อมดหนุ่มพยักหน้ารับคำกล่าวของโซราเรีย

เอาตามตรงว่าตอนนี้แทบจะมีเพียงเสียงพลิกหน้าหนังสือไปมา เพื่อค้นหาสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนี้ภาพของสัตว์ตำนานประจำถิ่นตัวแล้วตัวเล่าเข้ามาผ่านสายตา แต่ท่าทางจะหาตัวที่ใช้ได้ยากเพราะเหมือนว่าคนที่มีพังพืดหรือรอยเท้าอย่างนั้นน่าจะไม่ได้มีแค่ตัวเดียว และบางตัวอาจจะเป็นเพียงเรื่องแต่งเท่านั้นเพราะเขาเองก็ไม่มั่นใจว่าผู้เขียนหนังสือเรื่องนี้เป็นมนุษย์หรืเหนือธรรมชาติแบบพวกเขา

สายตาของโซราเรียค่อย ๆ ไล่อ่านไปทีละบรรทัด จนตอนนี้เขาอ่านจบไปแล้วหนึ่งเล่ม เป็นอะไรที่น่ายินดีมากกับการที่เขาจะอ่านหนังสือจบสักเล่ม แต่ในความน่ายินดีนั้นก็มีความรู้สึกเสียดาย ที่เขาไม่พอเบาะแสอะไรเลยสักนิด สมุดจดเล่มเล็กพร้อมปากกาที่ถูกวางไว้ข้าง ๆ หนังสทอบนโต๊ะไร้รอยขีดเขียนเพราะหาสิ่งที่เป็นประโยชน์ไม่ได้

'นี่เราจะต้องนั่งหาอยู่แบบนี้ทั้งวันเลยไหม ทำไมมันไม่เจออะไรเลยนะ เห้อ.. แต่อย่ายอมแพ้สิโซราเรีย บูส ๆ'

พ่อมดหนุ่มยังคงไล่เปิดหนังสืออย่างไม่รีบร้อนอะไร เมื่อเจอของที่น่าสนใจเขาเลือกที่จะใช้ด?รศัพท์มาถ่ายเอาไว้ก่อนบางส่วน แน่นนอนว่าเขาได้ปิดทั้งแสงแฟลชและเสียงเป็นที่เรียบร้อย ระหว่างที่กำลังอ่าน เฮอร์ริเคนที่วิ่งไปสำรวจในตอนแรกก็กลับมาอยู่ในเงาท่าทางตอนนี้ในห้องสมุดน่าจะไม่มีอะไรให้เจ้าตัวน้อยเล่นเท่าไหร่

หน้ากระดาษที่มีภาพประกอบง่าย ๆ เล่มนี้บางทีอาจจะเป็นเรื่องที่เสียเวลาก็ได้เพราะเกินกว่าคร่งดูท่าจะเป็นเรื่องแต่งและภาพบางภาพก็มีไม่ถึงเท้าด้วยซ้ำไป

ช็อคโกแลตเม็ดเล็กอีกอันถูกแกะออกมาจากกระดาษห่อแผ่วเบาราวกับแอบกิน เผลอตัวก็ทิ้งเวลาไว้นานมากแล้วกับตำราเล่มใหญ่จัมโบ้มากมายหลายเล่มตรงหน้า พิงค์เบอร์รี่หวังว่ารสขมปนความหวานจะช่วยทำให้ตื่นตัวและมีแรงในดารเฝ้าอ่านสิ่งตรงหน้าต่อไป

"อืม อร่อยแหะ" ช็อคโกแลตสอดไส้แยมส้มถูกยัดใส่ปากกัดจนไส้ทะลักออก มือเรียวกรีดกระดาษเปิดพลิกเปลี่ยนหน้า เท้าศีรษะอ่านเรื่องที่สนใจ บางทีวัตถุดิบและส่วนผสมต้องลองไปดูด้วยตัวเองที่ร้านค้าเวทมนตร์ นอกจากรูปที่เห็นพวกลิ่นและรสชาติของมันเป็นสิ่งที่น่าสนใจกว่ามาก

ระหว่างนั้นก็จดวัตถุดิบที่ต้องการลงในสมุดเล็กของตัวเอง พิงค์เบอร์รี่เหลือบมองนาฬิกายังมีเวลาอยู่ ร้านค้าน่าจะยังไม่ปิด เธอหยัดกายขึ้นเต็มความสูง ตัดสินใจไปดูของร้านค้าก่อนกลับมาอ่านอะไรที่คั่งค้างต่อไป

ถึงเวลาเลิกงานของเรกูลัสแล้ว ถึงอย่างนั้นหอสมุดก็จะยังคงเปิดจนถึงเวลาเที่ยงคืนก่อนที่พลังเวทมนตร์จะล็อกตัวหอสมุดไม่ให้ใครเข้ามาได้ ไฟบางส่วนของหอสมุดถูกปิดลงโดยฝีมือของบรรณารักษ์หนุ่มก่อนที่เขาจะสังเกตเห็นร่างของใครบางคนกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ตามลำพัง

"คุณพิ้งค์เบอร์รี่?" เขาพูดเสียงค่อย เดินเข้าไปใกล้ ๆ "ยังไม่กลับอีกเหรอครับ ผมจะกลับแล้วนะ ถ้าคุณยังอยู่ที่นี่ก็อย่าให้เกินเที่ยงคืนนะครับ ไม่งั้นจะต้องรอจนถึงเช้าเลย"

นี่ก็เป็นเวลานานแล้วที่เขาอยู่ที่นี่ น่าเสียดายที่ยังไม่ทันจะได้ไปหาข้อมูลต่อที่หอแห่งเอสเม่เขาก็รู้สึกอยากจะกลับไปที่บ้านแล้ว แต่แล้วเสียงดังกังวานของอะไรบางอย่างที่เหมือนจะมาจากอัขระเวทมนตร์ก็ดีงขึ้น เขาหันไปมองนอกหน้าต่างที่มีวงเวทแสงสีฟ้ากระจายไปทั่วเอลิเชียน เขาอ้าปากค้างอยู่พักหนึ่งก่อนจะหันไปหาแม่มดสาวและพ่อมดหนุ่มตรงหน้า

"ผมว่าผมจะขอตัวแยกไปก่อนนะครับ ไว้เดี๋ยวมีโอกาสเจอกันอีกจะมาแลกเปลี่ยนข้อมูลกันนะครับ แฮะ ๆ หรือถ้ามีอะไรเร่งด่วน ทักแชทมาได้เลยครับ" เขาพูดเบา ๆ ปนกระซิบ จริง ๆ ก็อยากจะออกไปดูด้วยว่าเกิดอะไรขึ้น ทั้งสองคนคงจะไม่ว่าอะไร

ระหว่างที่อ่านมาสักพักชายหนุ่มก็นำแว่นมาสวมแต่เพราะแสงสว่างวาบที่แยงตาเข้ามทำให้เจาต้องเสียสมาธิเขาผละความสนใจจากหนังสือที่กำลังอ่านแม้ว่าตอนนี้จะเป็นกองหนังสือไปแล้วก็ตาม  โดมที่ครอบหมู่บ้านที่เห็นผ่านหน้าต่างท่าทางไม่ใช่เรื่องที่ปกติไม่ว่าจะมองจากมุมมองไหน

"ครับ ได้เลยครับโซราเรีย ถ้าเร่งด่วนมากๆติดต่อผ่านลูกแก้วหรือกุญแจได้เลยนะครับ" ชายหนุ่มพยักหน้ารับคำลาของพ่อมดอีกคนท่าทางแล้ววันนี้เขาคงต้องแวะไปตุนของทำยาและอาจจะต้องใกล้เลิกใช้งานห้องสมุดเพราะบรรณารักษ์ของที่นี่เองก็เลิกงานไปแล้ว

พิงค์เบอร์รี่ที่กำลังจะออกจากห้องสมุึดสะดุ้งโหยงทันทีที่ชื่อตัวเองถูกเรียกขึ้นมาท่ามกลางความเงียบงันของห้องสมุด เธอรีบกลืนช็อคโกแลตที่อมไว้ในปากก่อนหันไปทางเสียงเรียกพร้อมรอยยิ้มกว้าง

"คะ ? อะ อ้าว คุณเรกูลัสสวัสดีค่ะ" เธอเอ่ยทักทายเงือกหนุ่มที่รู้จัก ตั้งใจฟังสิ่งที่เขาพูดด้วยความตั้งใจ ไม่ยักรู้ว่าที่นี่ปิดตอนเที่ยงคืนปกติแค่ใช้มันผ่านทางไปโถงเอสเม่เท่านั้น

"อื้อ! ขอบคุณค่ะ ยังไงก็กลับดี ๆ นะคะคุณเรกูลัส ช่วงนี้มีอะไรแปลก ๆ ที่น่ากลัวเกิดขึ้นด้วย" 

ไม่ลืมจะเอ่ยเตือนไปตามประสา ข่าวที่เกิดขึ้นเมื่อวานคงสร้างความสะเทือนใจให้ชาวเมืองไม่น้อยเหมือนกัน เธอหวังว่าทุกคนจะยังปลอดภัย นั่นรวมถึงตัวเองด้วยเช่นกัน