ฮัสตันพยายามประคองตัวคนที่ตอนแรกตั้งท่าจะใช้ไขควงทำร้ายเพื่อนร่วมทางเอาไว้ ก่อนที่ตอนนี้รถจะหยุดลงหน้าหอสมุดซึ่งเป็นสถานที่ที่พวกเขาควรมาถึงตั้งนานแล้ว ร่างสูงเองเมื่อเห็นคนขอความช่วยเหลือวิ่งตามไป เขาก็เคลื่อนที่ด้วยความรวดเร็วพุ่งตรงไปยังหอสมุดนั้นบ้าง ตอนนี้ให้คนที่พอจะรับหน้ามันได้รับหน้าไปก่อน ส่วนเขาคงต้องมาช่วยเหลือคนที่กำลังรีบวิ่งไป

โชคดีที่รถมาถึงที่หมายได้ทันเวลา ทุกคนในตอนนี้ก็เหมือนจะหลุดจากภวังค์ด้วยเช่นกัน ทันทีที่ประตูรถเปิดออกพร้อมกับประตูหอสมุดที่เปิดไล่ตามกัน วาเนสซ่ารีบก้าวลงจากรถเมื่อเห็นว่าคุณพิงค์ได้รับความช่วยเหลือแล้ว ตอนนี้ทุกคนคงต้องรีบเข้าไปภายในเพื่อความปลอดภัยก่อน

“คุณเบรย์เดน เข้าไปกับเรานะคะ!” เธอกระชากแขนของคนขับรถให้เดินไปตามกัน ระหว่างนั้นก็ไม่ลืมที่จะหันไปควบคุมฝูงค้างคาวให้ช่วยถ่วงเวลาตัวประหลาดเหล่านั้นไปอีกหน

“เอ้า คุณไม่รอเลย” แวมไพร์สาตะโกนไล่หลังเรกูลัสที่วิ่งออกไปจากรถบัสทันทีโดยไม่สนว่าพวกเธอต้องจัดการกับร่างของแม่มดสาวที่ยืนนิ่งอยู่ แต่เวลาไม่ค่อยท่าวาเลสก้าที่อยู่ใกล้กับร่างกายของพิ้งค์เบอร์รี่ ใช้มือคล้องไปที่เอวของอีกฝ่ายแล้วยกขึ้นวิ่งตามลงรถไปเพื่อตรงไปยังห้องสมุดในทันทีถึงแม้ว่าประตูจะเล็กไปหน่อยก็ตามแต่เธอทั้งสองก็ผ่านมันไปได้

“รีบเข้าไปในห้องสมุดกันเถอะค่ะ”

ในที่สุดก็มาถึงที่หมายสักที

ถ้าหากว่าเขามีลมหายใจ เชื่อได้เลยว่าเขาต้องถอนหายใจออกมาแน่นอน และเพราะแบบนี้จึงได้รีบวิ่งลงจากรถบัสและวิ่งตามชายหนุ่มผู้ที่มาขอความช่วยเหลือเพื่อมุ่งตรงเข้าไปภายในหอสมุดทันทีด้วยความรีบร้อน ตอนนี้เวลามันก็เริ่มดึกแล้ว เขาจึงตัดสินใจแล้วว่าจะต้องรีบช่วยชายคนนั้นขนหนังสือ และแน่นอนว่าไม่ลืมที่จะหันไปบอกกับชายหญิงที่คอยปะทะกับพวกตัวประหลาดเหล่านั้นที่รั้งท้ายอยู่ด้วย "รีบเข้ามาในหอสมุดกัน เร็วเข้า!"

เมื่อเห็นว่าเดินทางมาถึงและทุกคนโอเคเขาก็รู้สึกโอเคแล้ว เงือกหนุ่มมองไปรอบ ๆ ก่อนจะพบว่าพี้งค์เบอร์รีตัวนิ่งไปแล้ว คงไม่ได้เป็นเพราะเสียงของเขาเมื่อสักครู่นี้หรอกใช่มั้ย.. รอยซ์แม้จะรู้สึกแบบนั้นนิดหน่อยแต่ก็จำเป็นที่จะต้องลงจากรถแล้วตามเรกูลัสไปแล้ว

และยังคงใช้คลื่นความถี่เสียงเอาไว้เพื่อป้องกัน แม้จะรู้สึกหนักอึ้งแต่ก็ควรจะทำเพื่อป้องกันไปก่อน รอยซ์เองก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะใช้คลื่นเสียงนี้ไปได้นานแค่ไหน แต่เขาก็อาจจะใช้ได้แค่ไม่กี่ครั้งเพราะตอนนี้เขาก็เริ่มจะหมดแรงแล้วด้วยซ้ำ

รถจอดนิ่งสนิทและเขาไม่มีเหตุผลอะไรต้องอยู่บนนี้ต่อให้เป็นเป้าตัวประหลาดอื่น ๆ ทันทีที่ประตูรสบัสเคลื่อนเปิดทันเห็นแผ่นหลังไว ๆ ของเรกูลัสวิ่งหายออกไป ฮันเซลหดหัวออกจากหน้าต่าง ตบแก้มคลายอาการชาเพราะลมเย็นเยือก “พี่บรีแอน ไปเร็ว!” เขาหันไปเรียกเลทิเซียพร้อมสับเท้าจ้ำอ้าวลงากรถบัสมุ่งสู่งประตูหอสมุด

ตอนนี้รถเคลื่อนตัวมาจนถึงที่หมายอย่างหอสมุดแล้ว แม่มดสาวถอนหายใจออกมาก่อนที่จะหันไปมองเพื่อนสาวที่ตอนนี้ไม่สามารถขยับไปไหนได้ แน่นอนว่าเธอไม่ได้มีกอลนาร์คอยช่วยอยู่ เธอคงไม่สามารถอุ้มไปไหนได้หรอก

" ฝากคุณพิงค์เบอร์รี่ด้วยนะคะ " เธอเอ่ยกับคนอื่น ๆ ก่อนที่จะรีบวิ่งลงจากรถแล้วพาตัวเองเข้าไปในหอสมุด

" กอลนาร์ ตอนนี้อยู่ไหนคะ ตอบหน่อย " เธอเอ่ยเพียงแผ่วเบาเพื่อส่งกระแสจิตไปหาเจ้าแมวดำของเธอ ตอนนี้เขาไปอยู่ที่ไหนแล้วเนี่ย

ในตอนนี้เบลลานีย์ไม่เป็นตัวของตัวเองสุด ๆ เธอเหมือนไม่มีสมองเลย แต่อยู่ ๆ ทุกอย่างก็กลับมาสดใสพร้อมกับร่างกายที่ลงมากองกับพื้น เธอได้สติขึ้นมาแบบงง ๆ ก่อนจะรีบลึกขึ้นและวิ่งตามเรกูลัสลงจากรถบัสไปในทันที เธอใช้สายตามองไปรอบ ๆ เพื่อประเมินสถานการณ์อย่างเร็ว ๆ แล้วก็รีบวิ่งตามไปที่ประตูหอสมุด พร้อมกับหยิบที่อุดหูมาใส่ซะให้เรียบร้อย อุตส่าแอบไปหยิบมาจากที่รีสอร์ต มันต้องได้ผลสิหน่า

ทุกอย่างรอบ ๆ ตัวของโจเซฟีนเกิดขึ้นด้วยความรวดเร็วเป็นอย่างมาก จนกระทั่งทุกคนได้หลุดออกจากการควบคุมก่อนจะล้มกระเเทกพ้นจากความเร้วของรถที่แล่นมาอย่างเร็ว หญิงสาวรีบลุกขึ้นมาาตั้งหลักก่อนจะคว้าเอาหน้าไม้ที่วางอยู่ที่นั่งและกระเป๋าของเธอมาสะพายเอาไว้ ตอนนี้ดูเหมือนว่าเธอจะอยู่ที่เขตหอสมุดแล้วและแน่นอนว่าสัตว์ประหลาดพวกนั้นก็ตามมาเช่นเดียวกัน เธอวิ่งลงรถตรมคนอื่น ๆ ไปก่อนจะหยิบหูฟังที่ใช้ฟังเพลงขึ้นมาสวมเอาไว้ "เบลลานีย์เร็วเข้า"

แม่มดตัวน้อยหลุดออกมาจากภวังค์ได้สติพร้อมร่างกายที่หนักอึ้งนิ่งค้างไ่ม่สามารถขยับตัวไปที่ไหนได้ ตรงหน้าเธอคือซินเนียแต่ยังที่จะได้ทำอะไรร่างก็โดนแวมไพร์สาวหิ้วออกไปเสียก่อน ไม่นะ! วาเลสก้าจะพาเธอสวิ่งไปไหนก็ไม่รู้ ขอบตาเริ่มจะแดงเพราะอารมณ์เศร้าโศกภายในใจ ซินเนียทำเธอหรือเปล่า ทำไมใจร้ายจัง

เลทีเซียวิ่งลงจากรถบัสพร้อมแมวดำของเธอ มันกระโดดโฉบออกไปทางหน้าต่าง แม่มดสาวเรียกแท่งน้ำแข็งแหลมออกมาเสียบร่างของพวกมันสกัดการเคลื่อนไหวแล้วรีบวิ่งตามเรกูลัสกับฮันเซลไปทางห้องสมุด ไม่รู้ว่าจะพอช่วยถ่วงเวลาได้บ้างหรือเปล่า 

"ทำไมพวกมันถึงเยอะแบบนี้ล่ะ"

ใครจะไปคิดว่ามีแม่มดที่โดนคำสาปของตัวเองเล่นงานเข้าจนได้ พิงค์เบอร์รี่เพิ่งมาเข้าใจเอาตอนนี้ก็ตอนที่ตัวเองโดนสิ่งที่ตัวเองสร้างเล่นงานเข้าให้ ถ้าย้อนเวลากลับไปได้เธอจะฝนน้ำหมึกแล้วกรอกใส่ปากตัวเองแทนที่จะสลักลงในแผ่นกระดาษ ได้ยินเสียงของเรกูลัสเต็มสองโสตแต่ไม่สามารถขยับตัวให้ความช่วยเหลือเขาได้เลย ที่แย่กว่านั้นคือเคานท์ไรอันไปอยู่ที่ไหน

ได้ยินแบบนั้นแล้วรอยซ์ก็ตรงไป หนังสือตรงนี้มันดูเยอะแยะเต็มไปหมดเลย รอยซ์เองก็นึกไม่ออกว่าพวกนั้นมันจะต้องอยู่ตรงไหน เขาไปไล่พลิกหนังสือที่ตกขึ้นมาทีละเล่มเพื่อตรวจสอบ ก่อนจะมองขึ้นไปหาต้นตอของอะไรบางอย่างที่อาจจะทำให้มันตกลงมา เพราะที่นี่ไม่มีแม้แต่แรงสั่นสะเทือนด้วยซ้ำ มันจะตกลงมาได้ยังไงกันล่ะ

"อยู่ตรงไหนเนี่ย..." เงือกหนุ่มเอ่ยในลำคอ เขาเองก็ไม่ได้เข้ามาที่นี่เลย จึงไม่รู้ว่าอะไรอยู่ตรงไหน

ถึงแม้ว่าจะถึงห้องสมุดแล้วแต่ก็ยังไม่สามารถสลัดพวกสัตว์ประหลาดที่ตามมาได้ ตอนนี้ถึงจะเข้า,kด้านในได้แต่ตอนออกมาจะทำอย่างไรกันล่ะ หนังสือก็มีไม่ใช่น้อยถ้าพวกมันมาเพิ่มอีกอย่างที่คงจะลำบาก เธอวางร่างของพี่เบอร์รี่ไว้ใกล้กับตัวของบรรณารักษ์ที่ว่างเปล่า จังหวะนั้นเองที่หนังสือตกลงมา ตอนแรกแวมไพร์สาวจะใช้ความสามารถของแวมไพร์แล้วแต่มองไปรอบ ๆ ก็พบว่าไม่ได้มีแค่พวกที่มีลำดับขั้นเดียวกับเธอ ถ้าใชhออกไปแล้วอาจจะทำให้เกิดเรื่องแย่ๆมากกว่าเรื่องดี

“ทางไหนคะนำไปเลยค่ะรีบหน่อย ไม่รู้ว่ามีพวกมันอยู่ที่นี่หรือเปล่า”

ร่างของแวมไพร์สาววิ่งเข้ามาภายในพร้อมกับเบรย์เดนที่เธอพาหลบเข้ามาด้วย ฝ่ามือละออกจากการดึงรั้งร่างคนขับรถ ก่อนที่จะหันความสนใจไปฟังบรรณารักษ์หนุ่มที่กำลังอธิบายถึงสิ่งที่ต้องทำในวันนี้

ใช่แล้ว เป้าหมายคือการมาขนหนังสือตั้งแต่แรก เพราะงั้นต้องเร่งทำงานให้เสร็จโดยเร็ว

“มีลักษณะพิเศษของเล่มสำคัญมั้ยคะ ฉันจะเร่งหยิบมาให้ หรือว่าส่วนใหญ่ถูกจัดเก็บไว้ตรงไหน” เพราะที่นี่ค่อนข้างกว้างขวาง การเลือกหนังสือสำคัญที่จะถูกเล่มด้วยนั้นจึงค่อนข้างยาก การขอข้อมูลจากบรรณารักษ์หนุ่มจึงจำเป็นต่อการทำงาน แม้ว่าเสียงของหนังสือที่ตกลงมาจะดึงความสนใจของเธอไปบ้างแล้วก็ตาม

"เข้าใจแล้ว ผมจะช่วยคุณขนหนังสือพวกนั้นเอง" ถึงจะไม่แน่ใจนักว่ามีเท่าที่อีกฝ่ายพูดหรือเปล่า แต่ในเมื่ออาสาช่วยขนแล้วก็ต้องเอาให้ถึงที่สุด พอคิดแบบนั้นแล้วไซลัสก็ตั้งใจจะเดินไปหยิบเอาหนังสือจำพวกตำราเก่าแก่ของหมู่บ้านมาขนไป แต่ก็ต้องชะงักเท้าเมื่อพบว่าหนังสือบางส่วนร่วงหล่นลงมาพร้อมกับร่างของแมวดำที่หายไปก่อนหน้านี้ เรียกได้ว่าชวนตกอกตกใจอยู่ไม่น้อย

แต่ตอนนี้ไม่มีเวลามามองดูแล้วว่าอะไรเป็นอะไร เวลาที่ถูกบีบคั้นแบบนี้ทำให้เขาเลือกที่จะเมินเหตุการณ์ตรงหน้าแล้วไปหยิบเอาตำราเก่าแก่ที่มีกี่เล่มไม่รู้มาวางเรียงซ้อนกันเป็นชั้นๆ ให้สูงที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะยังไงเสียแวมไพร์ก็มีแรงมหาศาลอยู่แล้ว

โจเซฟีนเธอรีบลงจากรถบัสตามหลังคนอื่น ๆ มาก่อนจะมาหยุดลงที่หน้าประตูทางเข้าห้องสมุดเอลิเชียน เธอมองไปยังเรกูลัสที่พยายามเปิดประตูห้องสมุดจนกระทั้งเปิดออกได้สำเร็จ ก่อนจะหันมาบอกคนอื่น ๆ มาเข้ามาด้านในได้เเล้ว เธอเดินเข้าไปด้านในด้วยท่าทีรีบเร่งพร้อมกับตั้งใจฟังสิ่งที่เรกูลัสพูดถึงหนังสือเก่าแก่ของหมูบ้าน หยิบสาวหยิบไฟฉายออกมาถือไว้และมองไปรอบ ๆ อย่างระวัง

ได้เข้ามาภายในห้องสมุดแล้ว แม่มดสาวก็เริ่มโล่งใจขึ้นมาได้เปราะหนึ่ง อย่างน้อยตอนนี้ก็ไม่น่าจะมีตัวอะไรที่เข้ามาทำร้ายพวกเธอได้แล้ว แต่ก่อนอื่น...

" เป็นไงบ้างคะ? " เธอเอ่ยถามเจ้าแมวดำของเธอที่กลับมาแล้ว เธอไม่ได้คำตอบอะไรเพิ่มเติมแสดงว่ามันคงจะไม่มีอะไร " รบกวนข่วนคุณพิงค์เบอร์รี่เอาคำสาปออกให้หน่อยค่ะ " เธอเอ่ยไปก่อนที่เจ้าแมวดำจะไปข่วนที่แขนของพิงค์เบอร์รี่ให้เพื่อนำคำสาปออก

ส่วนซินเนีย เสียงหนังสือตกนั่นเรียกความสนใจของเธอไป เหมือนว่าที่นี่อาจจะมีอะไรมากกว่าที่คิดเสียแล้ว หรือว่า.. ตัวประหลาด?

ฮันเซลหอบฮักยืนพิงผนังหอสมุดมือเกาะขอบเคาน์เตอร์ตรงทางเข้า เงยหน้าสูดหายใจเอาอากาศลึกสุดปอดแล้วจึงเดินตามคนอื่น ๆ ไป สองเท้าหยุดนิ่งครั้นเรกูลัสเริ่มอธิบาย ทั้งหมด 20 เล่ม ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ได้เหลือบ่ากว่าแรงขนาดนั้น

“นั่นอะไรฮะ” เขาหันขวับยังต้นเสียงทึบ ๆ ที่หล่นกระทบพื้น เดินคลำทางตามไปด้วยความสงสัย มีใครอยู่ในห้องมุดอีกหรือเปล่านี่