“ใช่ครับ” เขาตอบกลับไป

ฮัสตันยืนรับฟังคำพูดของคนที่มาขอความช่วยเหลือ สิ่งที่อีกฝ่ายบอกเขาไม่ได้นึกปฏิเสธแต่อย่างใด เพราะจากสถานการณ์ก็ควรเก็บไว้เพียงของสำคัญให้ได้มากที่สุดก่อน อย่างอื่นค่อยว่ากันคงไม่สายไป กระทั่งเสียงของหนังสือที่ตกหล่นลงบนพื้นดังขึ้น ทำให้ฮัสตันหันไปมอง

แต่เขาก็รับคำของคนคนนั้นก่อนจะรีบไปตามหาหนังสือสำคัญที่ว่าเพื่อเก็บกลับไปรีสอร์ต

เบลลานีย์ที่กำลังใส่ที่อุดหูอยู่ก็คอยสังเกตุรอบตัวให้มากขึ้น เผื่อว่าถ้ามีใครตะโกนอะไรจะได้เอาหูฟังออกได้ทัน เดี๋ยวจะคุยกับเขาไม่รู้เรื่อง เมื่อเข้ามาด้านในเธอก็เลยถอดหูฟังออก และได้ยินสิ่งที่เรกูลัสพูดพอดี ด้วยความที่เธอเคยมาค้นคว้าหาข้อมูลเกี่ยวกับเผ่าพันธุ์ที่ห้องสมุดแห่งนี้ เธอจึงรู้ตำแหน่งของหนังสือพวกนั้นดี แต่ไม่ทันจะได้เดินไปไหน หนังสือก็ตกลงมาเองราวกับหนังสยองขวัญที่ชอบดูตอนกลางคืน ว่าแล้วเธอก็เลยหันไปเปิดไฟในห้องสมุด จะได้มองเห็นอะไรชัดขึ้น

"ดูเหมือนจะไม่เป็นอะไรแล้วนะคะ" เลทีเซียวิ่งเข้ามาสมทบกับทุกคนในห้องสมุด มือเล็กกระชับเสื้อคาร์ดิแกนของตัวเองก่อนจะหันมองไปทางหนังสือที่ตกลงมาโดยไม่ทราบสาเหตุ ไม่มีวิญญาณด้วยซ้ำ ตกลงมาได้ยังไงกันล่ะ?

"ใช่ค่ะ พวกมันทำให้ลำบากทีเดียวถ้าไม่มีเสียงของเงือกช่วยเอาไว้" เธอตอบเรกูลัส พลางเดินไปดูหนังสือที่ตก ใบหน้าขยับเงยมองไปทางชั้นของมันอย่างใคร่รู้ สักพักจึงละสายตาออกในอ้อมแขนกลับมาอุ้มแมวดำเอาไว้

"ไปกันเถอะค่ะ"

เมื่อเห็นว่าหนังสือตรงหน้าที่แต่คราบเมือก เขาก็ผงะก่อนจะลุกขึ้นยืนตรงแล้วมองไปรอบ ๆ พวกเมือก ๆ นี่มันดูจะอยู่ทุกที่เต็มไปหมด เขามองไปรอบ ๆ ก่อนจะพบเห็นเมือกที่ลากออกเป็นทางออกไปตามห้องสมุด

"มันน่าจะไปทางนั้น ตามไปมั้ยครับ" แต่ไม่ทันจะรอคำตอบรอยซ์ก็วิ่งตามเมือกนั้นไปโดยที่พยายามไม่เหยียบเมือกนั่น

พอถูกห้ามปรามจากชายผู้ขอความช่วยเหลือก็ทำอะไรไม่ได้ แต่พอได้ยินว่าพวกตำรานั้นมีคราบเมือกเต็มไปหมด ไซลัสที่มีสายตาเฉียบคมในตอนกลางคืนตามแบบฉบับแวมไพร์จึงได้ยกตำราพวกนั้นขึ้นมาดูแล้วก็พบว่ามีเมือกติดอยู่บนหนังสือจริงๆ พอเห็นแล้วก็พาลรู้สึกไม่ดีชอบกล ก่อนจะหันไปมองไปที่ทางออกแล้วก็ตกใจที่พบว่ามีคราบเมือกเหนียวถูกถูไปเป็นทางไปตรงทางออก "นั่นมันอะไรกัน?"

ตอนนี้ไฟเริ่มสว่างขึ้นมาแล้วจากการที่มีคนไปเปิดไฟให้ แต่ดูเหมือนสถานการณ์จะไม่ปกติเขาจึงยั้งมือไว้กับการพยายามหยิบหาหนังสือสำคัญที่อีกฝ่ายว่า ตอนนี้หนังสือหลายเล่มเริ่มหล่นลงเพิ่มทำให้เขาจำต้องออกไปรวมตัวกับคนอื่น ๆ เพื่อสังเกตสถานการณ์

ก่อนที่ความไม่ปกติจะเกิดขึ้นกับแวมไพร์สาวอีกคนหนึ่งเป็นคนแรก โชคดีที่เธอไม่เป็นอะไร นัยน์ตาคมมองตามรอยเมือกนั้นที่ออกไปข้างนอก ตอนนี้ตัวอะไรก็ตามที่เคยอยู่ในนี้ มันไม่อยู่แล้วเหรอ

"เจ็บตรงไหนไหมครับ" ฮัสตันถามเธอขณะเดินเข้าไปช่วย

วาเลสก้าที่กำลังเดินเข้าไปเก็บหนังสือเล่มที่ตกลงมาถูกอะไรบางอย่างที่มองไม่เห็นพุ่งชนจนล้มลงไปกองกับพื้นเธอใช้มือยันกายของตนขึ้นมาก่อนจะกล่าวถามออกไป แม้สายตาที่ว่องไวของแวมไพร์ก็มองไม่ทันเหมือนกัน ดูเหมือนว่ามันจะไม่มีรูปร่างด้วยซ้ำแต่ทิ้งคราบไว้เต็มไปหมด

“นั่นตัวอะไร อี๊” เธอพยายามปัดข้ามเมือกที่ติดออกตามตัวสุดท้ายก็ต้องถอดเสื้อคลุมตัวนอกด้วยความขยะแขยง

เหมือนว่าตอนนี้จะมีอะไรเกิดขึ้นที่นี่จริง ๆ แล้ว ทั้งเมือกที่เห็นตามหนังสือและชั้น และร่างของเพื่อนแวมไพร์ที่ตอนนี้มีเมือกติดอยู่ตามตัว 

" มีตัวประหลาดอยู่ที่นี่ด้วย...? " ใบหน้าสวยหันไปมองโดยรอบก่อนที่จะมองไปที่เมือก เธอลองให้เวทน้ำให้กันชะล้างมันออกเพียงเล็กน้อยก่อน ไม่รู้ว่ามันจะได้ผลเป็นอะไร แต่อย่างน้อยที่สุด หนังสือจะต้องห้ามเปียก

เบลลานีย์ที่เห็นว่าห้องสมุดมืดสนิท ก็เลยเดินไปเปิดไฟให้สว่างพร้อม ๆ กับหนังสือที่ร่วงหล่นลงมาพร้อมกับรอยเมือกเหนียวเป็นสัญญาณว่ามีพวกตัวประหลาดอยู่ในนี้อย่างแน่นอน หรือมันอาจจะเป็นตัวเดียวกับที่อยู่ในช่องแอร์ก็เป็นไปได้ เบลลานีย์พยายามมองตามรอยเมือกเหนียวที่ไหลเป็นทางไป แต่ก็ไม่เห็นอะไร

"มันล่องหนได้รึไงกัน ทิ้งไว้แต่เมือกเต็มเลย ให้ตายสิ" เบลลานีย์บ่นขึ้นมาเพราะเห็นแต่รอยเมือกใหม่ ๆ ที่พึ่งเกิดขึ้นต่อหน้าต่อหน้า แต่ไม่เห็นต้นเหตุที่ปล่อยเมือกนั้นออกมา

"ไม่เป็นไรแล้วค่ะ" 

พิงค์เบอร์รี่ที่ถูกแมวน้อย ไม่สิ แมวใหญ่จัมโบ้อย่างกอลนาร์ข่วนสามารถขยับตัวได้อย่างปกติเหมือนที่เป็นมา หยัดกายลุกไปตามเสียงร้องของเงือกหนุ่มอย่างเรกูลัส เมือกเหนียวที่เห็นอยู่ก็คงรู้ว่าตอนนี้มีสัตว์ประหลาดน่ากลัวอยู่ที่นี่ด้วยแล้ว หนังสือที่ต้องขนกลับไปอาจได้รับความเสียหายก็ได้

"ไม่ได้เป็นอะไรใช่ไหมคะ เรารีบขนพวกหนังสือที่ต้องใช้ก่อนมันจะเสียหายดีไหมคะ"

ความสนใจที่ถูกดึงไปยังหนังสือพร้อมกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตามกันมา ส่งผลให้แวมไพร์สาวต้องไล่มองตามสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นในตอนนี้

“ดูเหมือนพวกมันจะบุกรุกเข้ามาในนี้แล้วนะคะ ฉันเกรงว่าหนังสือที่เหลืออยู่คงต้องรีบขนย้ายแล้ว” เธอมองตามรอยเมือกที่ลากยาวออกไปจนถึงทางออกของหอสมุด เหมือนเมื่อครู่เธอมองไม่เห็นตัวของมันเลยด้วยซ้ำไป

โจเซฟีนส่องไฟฉายไปด้านในพยายามมองตามซอกมุมต่าง ๆ ก่อนจะเห็นว่าเรกูลัสพยายามยกมือขึ้นราวกับว่ากำลังจะพยายามบอกอะไร ก่อนจะเห็นว่ามีเมือกเหนียวติดอยู่กับนังสือบางเล่ม เธอมองไปยังอีกชั้นและก็พบรอยเมือกเช่นกันก่อนที่เรกูลัสจะกระโดดหนีอะไรบางอย่างออกมา เธอพยายามมองตามรอยเมือกที่ดูเหมือนว่าตอนนี้จะปรากฏขึ้นตามตัวของวาเลสก้าและทิ้งร่องรอยเอาไว้มุ่งไปที่ทางออกก่อนจะมองไปที่ชายหนุ่มที่ตามรอยนั้นออกไป

"เมือกพวกนี้มัน รอยเมือกออกไปทางนั้น"

เลทีเซียทองตาม มันออกไปจากห้องสมุดเหรอ แต่เธอไม่เห็นอะไรเลยสักอย่างนอกจากร่องรอยของคราบเมือกประหลาด เลทึเซียนิ่วหน้า เมือกพวกนี้ทำให้เธอนึกถึงเมือกบนเกาะกลางทะเลสาบ นั่นเป็นวันทำสเปลที่เลวร้ายที่สุดเลย

"ลัลลาเบลไปดูหน้าห้องสมุดให้หน่อยสิคะ" ว่าพลางปล้อยเจ้าแมวลงพื้น

ฮันเซลหยุดแล้วคอยให้เรกูลัสเข้าไปสำรวจแต่เมื่อเห็นเมือกก็ทำเหยทันที มันน่าเกลียดเหมือนกาวคุณภาพต่ำ กระทั่งมีเสียงโครมดังขึ้น เมือกเหนียวน่าแหยงที่ว่าดันไปอยู่บนตัวพี่สาวตัวซีด และทิ้งรอยออกไปจนถึงทางเข้า ฮันเซลรีบหันกลับไปหาเรกูลัสก่อนถามขึ้นว่า “ให้รีบขนหนังสือเลยไหมฮะ ไม่รู้ว่ามันจะมีตัวอื่นอีกไหมถ้าอยู่นานกว่านี้”

"เชี่ย-" เมื่อเห็นแล้วเขาก็รีบวิ่งกลับไปตั้งหลักก่อนจะหันไปทางหอสมุดแล้วตะโกนเรียก

"มีตัวประหลาดเต็มเลยครับ เข้ามาช่วยหน่อยครับ!!!"

แต่ระหว่างที่จะรอคนมาเขาก็คงจะต้องสู้ด้วยตนเองไปก่อน เงือกหนุ่มค่อย ๆ เผยเขี้ยวและกรงเล็บของชาวเงือกออกมา ก่อนจะรีบวิ่งตรงเข้าไปที่สัตว์ประหลาดนั้นแล้วเริ่มจัดการทีละตัว ทีละตัว มือเรียวลากยาวไปที่บริเวณคอของมัน เกิดของเหลวสีน้ำเงินพุ่งออกมาน่าสะอิดสะเอียน

"เหลืออีกกี่ตัวเนี่ย.." เขาถอนหายใจออกมาแล้วพยายามจัดการพวกตัวที่เหลือต่อไปเรื่อย ๆ น่ากลัวชะมัด

ตอนนี้เหมือนว่ารอยซ์จะเป็นคนที่วิ่งออกไปด้านนอก เขาห้ามไว้ไม่ทันและคิดว่าตอนนี้เป้าหมายหลักคือการรีบเอาหนังสือที่สำคัญออกมาให้เรียบร้อยก่อน หากรอยซ์มีอะไรให้ช่วยอีกฝ่ายคงตะโกนเรียกพวกเขา คิดได้ดังนั้นร่างสูงของแวมไพร์หนุ่มรีบพุ่งตัวไปทางมุมตำราโบราณของหอสมุดที่ต้นเสียงว่าเพื่อช่วยขนหนังสือมาวางไว้ที่บริเวณด้านหน้าก่อน ซึ่งเขาเลือกหยิบหนังสือเกี่ยวกับตำราเครื่องรางเผ่าพันธุ์ออกมาเป็นอย่างแรก

ยังไม่ทันจะได้พูดอะไรต่อนัก เสียงตะโกนของชายคนนั้นดังขึ้นเหมือนจะมองไปที่ทางข้างนอกหอสมุด สัญชาตญาณเตือนภัยของแวมไพร์หนุ่มก็ดังขึ้นมาในหัวทันที พอรู้สึกได้แบบนั้นก็ตัดสินใจที่จะหมุนตัวและวิ่งออกไปจากหอสมุดเพื่อไปสมทบกับชายหนุ่มอีกคนที่เขาเคยร่วมเดินทางตอนไปที่ศูนย์สุขภาพในเมื่อวาน เพราะคิดว่าถ้าหากปล่อยให้ใครสักคนออกไปสำรวจข้างนอกเพียงคนเดียวคงไม่ดี

"เดี๋ยวผมตามไปช่วยเองครับ!" พูดจบแล้วก็วิ่งตามหลังรอยซ์ออกไป

เลทีเซียพยักหน้ารับให้กับเรกูลัว เธอปล่อยให้ลัลลาเบลเดินออกไปหน้าห้องสมุดและคอยกลับมาบอกหากเจออะไร ก่อนแม่มดสาวจะเดินเข้าไปยังโซนตำราโบราณ ดวงตาสีเหลืองราวก้อนอัญมณีมองหาตำราน้ำยาและพวกเครื่องรางเผ่าพันธุ์ก่อนจะทยอบหยิบพวกมันออกมากอบกุมเอาไว้ในอ้อมแขน