ฝนยังคงตกกระหน่ำลงมา แวมไพร์สาวที่ไม่ค่อยชอบแมงมุมเบือนหน้าหนีทันทีที่มันปรากฏตัวขึ้น แต่เมื่อหันมาอีกครั้งก็พบว่ากลายร่างเป็นบุคคลที่ตั้งใจจะนำทางพวกเธอไป ตอนแรกเธอนึกว่าของที่ตามหาจะอยู่ในห้องสมุด แต่ปรากฏว่าอีกฝ่ายกลับชี้เข้าไปในสวนที่ดูเหมือนว่าจะมีเขาวงกตสูงอยู่แถมน้ำก็สูงไม่ต่างกันเธอจึงถามออกไป

“จำเป็นต้องเข้าไปในนั้นหรือว่าบินไปดูข้างบนได้ไหมคะ” คำถามของเธอยังไม่ทันได้รับคำตอบอีกฝ่ายก็เดินนำลุยน้ำออกไปเสียแล้ว แวมไพร์สาวจึงจำใจต้องตามไปติด ๆ ขณะที่สายตาพยายามสอดส่องไปรอบ ๆ ว่ามีตัวอะไรอยู่ในน้ำหรือเปล่า

หลังจากที่ทุกคนมารวมตัวกันด้านหน้าห้องสมุดแล้ว เบลลานีย์ก็คิดว่ามันคงอยู่ด้านในนั้นแหละ แต่ก็ต้องคิดผิดไปพลางมองตามนิ้วเรียวของหญิงสาวที่หน้าเหมือนลุยซ่า เบื้องหน้าเห็นเป็นพุ่มสูงขนาดใหญ่แถมน้ำยังท่วมอีก แต่ถึงอย่างนั้นถ้ากุญแจอยู่ที่่นั้นจริงก็คงได้แต่ต้องลองไปดู

"โอ้ว..." เบลลานีย์อุทานขึ้นมาเหมือนอยากจะพูดอะไรแต่ก็เงียบลงและจัดกระเป๋าคาดเอวของตัวเองให้พาดไหล่ขึ้นเหนือน้ำ จากนั้นจึงเดินลุยน้ำตามเธอเข้าไป

เสียงของคุณอลิซเรียกความสนใจของเธอที่กำลังลอยอยู่บนฟ้าเพื่อไม่ให้เธอเปียกและยังสังเกตความปลอดภัยด้วย เหมือนว่าสิ่งที่พวกเธอกำลังตามหานั้นไม่ได้อยู่ภายใน แต่อยู่ข้างนอก เธอมองไปตามสิ่งที่คุณอลิซชี้ไปก่อนที่จะลอยตามไปเพื่อไม่ให้ตัวเองเปียก แต่เมื่อถึงจุดหนึ่ง เธอก็ต้องลงมาอยู่ดี

ให้ตายเถอะ ไม่ชอบอะไรที่เปียกแบบนี้เลยจริง ๆ นะ...

ทันใดน้นร่างของสตรีคนนั้นก็ปรากฎขึ้นอีกครั้งต่อหน้าพวกเรา เธอพึมพำอะไรบางอย่างก่อนใช้นิ้วเรียวชี้ไปในมางหนึ่ง เซมัวร์มองเข้าไปในพุ่มไม้สูงที่ทำราวกับเขาวงกตตามที่หล่อนชี้ 'ต้องเข้าไปในนั้นจริงเหรอ' เซมัวร์ทำได้เพียงแค่คิดเอาไว้ในใจ ก่อนจะสาวเท่าตามหญิงสาวเข้าไปด้านในทั้ง ๆ ที่น้ำก็ยังคงสูงอยู่

'พึ่งซักผ้าไปได้ไม่ถึงสิบหน้าที ต้องมาซักตัวใหม่อีกแล้วเหรอเนี้ย'

นนำทางออกจะมีท่าที่ที่ทำให้แฟรี่สาวเริ่มไม่มั่นใจอยู่หน่อย ๆ แต่หากพยายามคิดในทางกลับกัน พุ่มไม้กับทางแยกหน้าตาเหมือนกันตั้งสามทางแบบนั้น เป็นเธอก็ไ่รู้หรอกว่าต้องไปทางไหน ขนาดโยนเหรียญหัวก้อยยังออกแค่สองทางเลย

"คุณต้นไม้ พอจะบอกทางให้เราได้หรือเปล่าคะ?" เธอเลือกสื่อสารกับกำแพงพุ่มไม้ไปพลาง อย่างน้อยก็ก่อนที่ใครสักคนจะเป็นผู้ชี้ทางให้พวกเราไปต่อ

"หมายถึงยังไงนะคะอลิซ เลือกเหรอ อืม —"

พิงค์เบอร์รี่ที่ทันได้ฟังคำพูดของหญิงสาวมองไปรอบ ๆ ด้วยความสนใจ ทางเลือกมากมายรอให้ได้เข้าไปค้นพบอะไรทำนองสินะ เพียงแต่ว่าถ้าเกิดต้องเลือกมันจะสามารถกลับมาเจอทางที่ผิดได้ไหมหรือทางที่เลือกคือทางที่ถูกแล้วหว่า

"เราแยกกันไปได้ไหมคะ ว่าแต่เบาะแสคือเรื่องกุญแจจริง ๆ แยกไปมันก็คงไม่ดีสินะ ไม่มีใครรู้นอกจากอลิซเลย ทางขวาไหม ? แต่ทางตรงเป็นทางที่ดีมาเสมอเลยอ่ะ"

ความสงสัยพุ่งเข้ามาภายในหัวของเบลลานีย์มากมายแต่ก็ทำได้แต่เงียบและลองเดินตามเข้าไปก่อน เธอนึกภาพข้างในไม่ออกเลยว่ามันจะเป็นอย่างไรจนกว่าจะได้เห็นเองนั้นแหละ  เมื่อเข้ามามันก็เป็นเขาวงกตจริง ๆ พร้อมกับหญิงตรงหน้าที่เหมือนจะกำลังพูดกับตัวเองอย่างงั้นหรอ...

"เอ่อ.. แต่ละทางมีอะไรบ้างอย่างงั้นหรอคะ เผื่อเราจะช่วยเลือกได้" เบลลานีย์เอ่ยถามอย่างไม่มั่นใจ ถ้าจะให้ไปสุ่ม ๆ ก็คงจะลำบากไปหน่อย

เพราะเห็นว่าพื้นที่ที่ก้าวเข้ามานั้นเป็นเส้นทางวกวน นี่อาจจะเป็นเขาวงกต.. เมื่อนึกได้ดังนั้นเธอจึงเลือกที่จะกลับคืนร่างเดิมของตัวเองเพื่อที่จะได้ตัดสินใจทุกอย่างได้ง่ายขึ้น หากว่าปลายทางที่เดียวกัน แต่เส้นทางหลากหลายอย่างนี้ มันก็อันตรายแล้วล่ะ

“อลิซ กำลังคุยกับใครตั้งแต่เมื่อกี้แล้วน่ะ” เธอหันมองร่างแยกของหลุยส์ที่พึมพำกับตัวเองอยู่ไม่หยุด

"เขากำลังบอกทางอยู่เหรอคะ"

เขาวงกตเป็นอะไรที่เธอไม่ชอบเลยสักนิด เพราะไม่รู้ว่าทางเข้าและทางออกคือทางใดเธอจึงใช้มือขวาลูบไปตามพุ่มไม้ด้านขวาเอาไว้ไม่ยอมปล่อย ขณะที่เดินตามอีกฝ่ายเข้าไป เมื่อผ่านแยกแรกก็เป็นแยกที่สอง วาเลสก้าเอียงคอไม่เข้าใจว่าอีกฝ่ายกำลังพูดกับใครกันแน่ เธอหันไปมองหน้าคนอื่นก่อนจะหันไปมองหลังของอลิซที่เดินนำหน้าไปอีกครั้ง

“เราไปทางไหนดีคะ แม่มดมีวิธีเลือกทางไหมคะ” เธอถามออกไปเพราะไม่อยากเสี่ยงโชค ขณะที่สายตามองไปรอบๆเผื่อว่าจะมีอะไรตามเข้ามา

'ทางแยกงั้นเหรอ เอายังไงดีละ' ภาพตรงหน้าปรากฎเส้นทางที่แบ่งออกเป็น 3 ด้าน เขาซึ่งผู้ไม่รู้อะไรเลยจึงได้แต่ยืนนิ่งเฉยรอให้่สหายภายในกลุ่มเป็นฝ่ายเลือกนำกันไป

และในตอนแรกดูเหมือนทุกคนก็เลือกที่จะตามกันไปในทางเดียวกัน ไม่แยกกันไปไหน โดยเส้นที่พวกเขาเลือกเอาไว้นั่นก็คือทางตรงหน้าด้านของพวกเขาเลยไม่แยกไปซ้ายหรือขวา แต่สุดท้ายก็ต้องเบรคเอาไว้ก่อนเพื่อลองถามเธอคนนั้นเผื่อได้ข้อมูลสำคัญ

แม่มดสาวตามคุณอลิซไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งเธอหยุด เหมือนว่าน่าจะเกิดอะไรขึ้นบางอย่าง แม่มดสาวมองสิ่งที่อยู่ตรงหน้า มันเป็นทางแยกสามทางที่ดูภายนอกไม่ได้ต่างกันเลย

" คุณอลิซ เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่าคะ ทางแยกตรงนี้มันมีอะไรไหม " 

แม่มดสาวเอ่ยสอบถามไปก่อนที่จะไล่มองทั้งสามทางอีกครั้ง มันคงจะมีสักทางที่พาพวกเธอไปถึงที่หมายได้

" คุณอลิซมีข้อมูลหรือจุดสังเกตไหมคะ? "

เธอถามต่อก่อนที่จะลองให้พลังเวทในการสัมผัสดู กุญแจเองก็น่าจะมีพลังหรือเปล่านะ อาจจะสัมผัสอะไรได้ก็ได้

สภาพแวดล้อมตอนนี้ทำให้เบลลานีย์ยิ่งต้องตั้งสติของตัวเองให้ดี ไหนจะน้ำที่ท่วมถึงเอว แถมยังต้องมาอยู่ภายในเขาวงกตแบบนี้ ทำให้มีสิทจะสติแตกได้ง่าย ๆ แต่ถึงอย่างนั้นเบลลานีย์ก็เริ่มจดจำเส้นทาง และได้แต่หวังว่าจะไม่ต้องติดอยู่ในเขาวงกตนี่ตลอดไป

"ใครหายไปไหนคะ... แต่ที่ฉันเคยรู้ว่า การไปทางเดียวเรื่อย ๆ จะดีกว่านะคะ เพราะงั้นซ้ายดีกว่ามั้ง" เบลลานีย์เสนอความคิดเห็นไปเมื่อเห็นว่าเธอหยุดลงอีกแล้ว

เดินลุยน้ำมาได้เท่าไหร่ก็พบกับทางแยกอีกแล้ว พิงค์เบอร์รี่มองไปทางซ้ายและขวา ชั่งใจดูว่าเส้นทางไหนมันดูน่าไปมากว่ากัน อลิซที่เดินนำมาก็เหมือนจะยืนหยุดอยู่กับที่ก่อนแล้วเพราะแบบนั้นเลยลองเสนอทางเลือกอื่นให้กับการตามหาเบาะแสเกี่ยวกับกุญแจในครั้งนี้

"ทางขวาไหมคะ ? ขวาดี ซ้ายดี เลือกทางไหนก็ดีทั้งนั้น"

แสงสว่างจากไฟที่แม่มดจุดขึ้นพอจะช่วยนำทางได้บ้างแต่ถึงอย่างนั้นภายในเขาวงกตนั้นก็ให้ความรู้สึกมืดมิดจนเธอต้องเหลียวหลังไปมองพื้นน้ำและด้านบนอยู่บ่อย ๆ  เพื่อระวังภัย ก่อนจะเดินตาม อลิสเข้าไปทางตรงที่ใครบางคนแนะนำขึ้นมา แล้วเสนอความคิดออกไป ตามคำพูดของอีกฝ่ายที่พูดมาก่อนหน้า

“ถ้าเส้นทางทุกเส้นทางบรรจบกันเราลองไปทางขวาดูมั้ยคะ ว่าแต่ใครหายกันคะ”

" สายลมที่คุณบอกหายไปหรือคะ? " 

แม่มดสาวถามไปอีก เพราะสิ่งที่คุณอลิซพูดมานั้นมันเหมือนว่าคนที่คอยบอกเธอนั้นจะหายไป หลังจากนี้มันมีทางแยกซ้ายขวาเท่านั้น และไม่มีสายลม ตรงนี้สายลมเข้ามาไม่ถึงหรือเปล่านะ

" ไปต่อกันไหมคะ? ถ้าในเมื่อทุกทางบรรจบกัน แล้ว.. ที่อยู่ของกุญแจล่ะคะ? มันจะอยู่ตรงไหน "

ใบหน้าสวยขมวดคิ้วในขณะที่พยายามจะสังเกตหาความแตกต่างของทั้งสองทางในตอนนี้ แต่ว่า.. ยากจังเลย

" ขวาไหมคะ? " เธอเสนอความเห็นต่อไป เพราะอย่างไรมันก็น่าจะไม่มีความหมายอะไรในการเลือกอยู่แล้ว

เด็กชายค่อนข้างจะงงกับประโยคของหญิงสาวที่เอ่ยขึ้นมา ก่อนเธอจะเดินไปในเส้นทางตรงกลาง พร้อมกับพึมพำอะไรบางอย่างออกมาอีกแล้ว เขาละไม่เข้าใจอะไรเลยจริง ๆ

ทว่าฟินเนียสกลับเลือกที่จะเบี่ยงไปยังเส้นทางด้านขวาแทนทางที่เรานั้นได้ตกลงกันไว้ในคราวแรก "ขวาร้ายซ้ายดี งั้นผมไปขวาละกัน" แวมไพร์หนุ่มขำออกมาเล็กน้อยก่อนจะก้าวขาต่อไป

อลิซกำลังคุยกับสายลม ? ถึงจะดูเข้าใจยากแต่เธอ็เป็นร่างแยก บางทีอาจจะมีสัมผัสบางอย่างอยูได้ เพราะอย่างนั้นเธอจึงเพียงก้าวเดินตามไปเรื่อย ๆ ผ่านเส้นทางตรงกลางและหยุดอยู่ที่ทางแยกอีกครั้ง

“งั้นคราวนี้ .. ซ้าย ? หรือขวา .. ฉันว่าลองขวงลองดูก่อนก็ได้ค่ะ ” หลายคนอาจจะกำลังพิจารณาและลังเลในข้อนี้ แต่หากอลิซบอกว่ามันบรรจบกัน นั่นแปลว่าเราอาจจแค่หลงทางนิดหน่อยเท่านั้นเอง เพราะฉะนั้นเธอคิดว่าการเปลี่ยนแปลงบ้างบางจุดก็ไม่ได้แย่

"คุณต้นไม้..." ดาฟนีเรียกขานด้วยสีหน้าสิ้นหวัง แต่ดูเหมือนพืชพรรณที่เธอสื่อสารได้ก็ใกล้จะเอาตัวเองไม่รอดเต็มที

เธอไม่ค่อยเข้าใจคำว่าทุกทางบรรจบกันจนกระทั่งเดินมาถึงจุดเดียวกับอลิซ ทว่าเส้นทางข้างหน้าก็ยังมิวายต้องเลือกระหว่างซ้ายกับขวาอยู่ดี ไม่แน่ว่าครั้งนี้จะได้บรรจบกันแบบเดียวกันการเลือกเส้นทางครั้งแรกหรือไม่

"ซ้ายหรือขวานะคะ?" ดีจังที่มีคนเสนอขึ้นมาให้ แม้จะสวนทางกันไปหมดก็ตาม หากเป็นดาฟนีซึ่งเดินหลงทางได้ทุกที่เป็นปกติคงต้องยืนคิดต่ออีกเป็นสิบนาที "เอาเป็นว่าขอเดินตมคนส่วนมากแล้วกันน้า"