ต้นเสียงเรียกให้ดาฟนีตามไปทางซ้าย เสียงลุยน้ำทั้งจากกลุ่มคนหรือสัตว์ประหลาดที่ทิ้งห่างออกไปได้ระยะหนึ่งดังอยู่ไปขาด เธอหวังเป็นอย่างยิ่งว่าตัวเองจะไม่ใ่คนที่วิ่งอยู่รั้งท้ายในขบวนแบบนี้

ใครก็ตามที่อลิซกำลังคุยอยู่ ดาฟนีแทบอย่างพูดแทรกไปว่าช่วยบอกทางเร็ว ๆ หน่อย เพราะครั้งหน้าอาจไม่เหลือเวลาให้หยุดยืนคิดกันแล้วก็ได้

อย่างน้อยเธอก็ยังมองและจับการเคลื่อนไหวทัน เพราะอย่างนั้นทันทีที่จัดการสัตว์ประหลาดเรียบร้อย ร่างเล็กก็วิ่งตามคนอื่น ๆ ต่อไปอีกครั้งหลังจากที่เส้นทางโล่งขึ้น

“อลิซ รอก่อนค่ะ” ไม่รู้ว่าจะตามได้ทันหรือเปล่า เพราะความไวของเธอไม่ใช่ระดับปกติ แต่วาเนสซ่าเองก็ไม่ยอมที่จะปล่อยให้เธอคลาดสายตาไปเช่นเดียวกัน

เมื่อเคลยร์เส้นทางได้เรียบร้อยแล้ว หากยังคงตัดสินใจสู้ต่อคงโดนล้อมทางอีกครั้งแน่ ๆ เซมัวร์จึงพุ่งตัวออกจากจุดนั้นในทันที เขาเดินตามทางที่หญิงสาวคนนั้นวิ่งหายไปจากพวกเขา 'ว่าแต่เธอไปถึงไหนกันแล้วเนี้ย ตามไม่ทันแล้ว' แต่สุดท้ายแวมไพร์หนุ่มก็ทำได้แค่เพียงสาวเท้าต่อไปอย่างนั้น

"ขอให้ทุกคนโชคดีนะครับ ผมขอวิ่งก่อน"

พิงค์เบอร์รี่ไม่คิดรอให้มันทำอะไร พวกอ้วนตรงหน้าถูกจัดการได้ในทันท่วงที อลิซอยู่ห่างออกไปอีกแล้วยิ่งต้องเร่งจัดการให้เรียบร้อยก่อนจะคลาดจากกัน ความจริงแล้วที่นี่ก็ดูจะเหมือนรังของพวกมันเลยมากกว่า ผืนน้ำแบบนี้ยังไงพวกเธอก็ดูเสียเปรียบยังไงพิกล แต่ใช่ว่ามันจะเป็นแบบนี้ไปตลอดนี่นา

"ตายยากจริง ๆ" เซมัวร์บ่นขึ้นมาอีกครั้งหลังถูกดักด้วยสัตว์ประหลาดที่มีครีบแหลม ครั้งนี้เขาคงต้องคิดให้ดีเสียก่อนทำอะไร เด็กตัดสินใจหลบการโจมตีของเจ้าสัตว์ประหลาดที่พยายามจะประชิดตัวของเขาก่อนจะแปลงกายเป็นค้างคาวแล้วใช้กรงเล็บเล็กแหลมข่วนเข้าไปที่ดวงตาของมัน ก่อนจะกระพือปีกบินให้สูงขึ้นเพื่อไม่ให้มันจับเขาได้

“อลิซ!” ดูเหมือนคำร้องเรียกจะไม่ได้ผลนัก เพราะเธอวิ่งไปเร็วมาก ๆ เกินกว่าที่จะตามทัน และปัญหาคือตัวประหลาดที่ตามมาขวางทางเอาไว้ที่นี่ตอนนี้ด้วย

“จะเอาอะไร!” น้ำเสียงติดหงุดหงิดตวาดกร้าวใส่ตัวประหลาดตัวนั้น ก่อนที่เธอจะเตะอัดเข้าที่ร่างของมันพร้อมกับหมุนตัวตวัดกรงเล็บฟันเฉือนร่างไปอีกครั้งเพื่อเพิ่มบาดแผล

พิงค์เบอร์รี่เฝ้าดูว่ามีพวกมันตัวไหนยังขยับขึ้นมาโจมตีใส่ได้อีกหรือเปล่า ถ้าพลาดไปคงแย่แบบนี้ตามหาอะไรก็ไม่ครบและไม่ได้แน่นอน เธอวาดมือกลางอากาศจัดการพวกอ้วน ผอม ด้วยพลังที่วนรอบมือ แต่ถึงกระนั้นก็ใช่ว่าจำนวนมันจะลดลงไปเหมือนอย่างที่ใจหวังหรือคิดได้หรอก

"เยอะเกินไปหรือเปล่านะ ให้ตาย"

ในตอนนี้มีเพียงต้องเดินตามอลิซไปเท่านั้นเพราะเหมือนเธอจะรู้ทางจากอะไรก็ตามที่คอยนำทางเธออยู่ เบลลานีย์และคนอื่น ๆ ต้องช่วยกันจัดการเจ้าพวกสัตว์ประหลาดพวกนั้นพร้อมกับคอยตามอลิซไปดูเหมือนว่าเธอจะไปทางซ้ายเหมือนที่เบลลานีย์คิดอยากจะไปแต่เมื่อตามไปก็เห็นว่ามีสัตว์หลาดกองใหญ่มาดักข้างหน้าซะแล้ว

"โอ้ย มากันเยอะเชียว แล้วคุณเขาหายไปไหนแล้วล่ะเนี่ย" เบลลานีย์หยุดพร้อมกับหันหลังชนกับเพื่อนเพื่อแบ่งกันจัดการสัตว์ประหลาดคนละทาง

วาเลสก้าหยุดชะงักเมื่อเห็นสัตว์ประหลาดตัวใหญ่ที่มีครีบแหลมดักทางอยู่ข้างหน้า มันเคลื่อนที่อย่างรวดเร็วในน้ำที่ท่วมสูงจนพวกเขาแทบไม่มีทางหนี เธอหันกลับไปมองสมาชิกในกลุ่มที่กำลังพยายามรับมือกับสัตว์ประหลาดตัวเล็กๆ ที่ยังเหลืออยู่ แม้จะสามารถจัดการมันได้หลายตัว แต่ก็ยังไม่เพียงพอ

“รอก่อนสิคะ” ตอนนี้อลิสหายไปแล้วเธอจึงตะโกนตามไป ก่อนจะหันมาจัดการเจ้าตัวใหญ่ที่เข้ามาขวางทาง เธอพุ่งตัวออกไปทางสัตว์ประหลาดครีบแหลมขยับตัวหลบการจู่โจมของสัตว์ประหลาดที่กำลังพุ่งมาหาอย่างรวดเร็ว ก่อนใช้กรงเล็บของเธอขย้ำไปที่คอของมันแล้วกระชากออกจนมันร้องคำรามสนั่น จังหวะนั้นเธอใช้ขาของเธอที่เตอะไปที่ครีบหลังของมันให้หักลง กระโดดขึ้นค่อมก่อนจะดึงหัวของมันออก สุดแรงหันไปมองว่ามีตัวอื่นเข้ามาอีกหรือเปล่า

ยังไม่ทันที่จะได้วิ่งไปไหนเลย ก็มีตัวประหลาดมาขวางเอาไว้อีกแล้ว ไม้รู้หรอกนะว่ามันต้องการอะไร แต่คิดว่ามันาาจะมีความหมายอะไรสักอย่างนั่นแหล่ะ แต่ถ้ายังสู้อยู่แบบนี้ ตามคุณอลิซไม่ทันแน่ ๆ

" กอลนาร์คะ ตามคุณอลิซไปเดี๋ยวนี้เลยค่ะ แล้วค่อยมาบอกฉัน " 

แม่มดสาวบอกเจ้าแมวดำของเธอก่อนที่มือเรียวจะร่ายเวทมนตร์ขึ้นมาโจมตีตัดคอมันไปเรื่อย ๆ ให้มันเลิกมาขวางทางพวกเธอเสียที

ปริมาณที่ดักทั้งหน้าและหลังทำให้เธอเลือกที่จะควบคุมค้างคาวให้เข้ามาช่วยจัดการ ก่อนที่ร่างจะกางปีกออกและบินขึ้นสูงเพื่อมองภาพจากมุมบนไปด้วย แต่นั่นกเพียงชั่วขณะเดียว เธอมองตามอลิซไม่ทันเพราะถูกขวางเอาไว้ วาเนสซ่าเตะเข้าที่หัวของตัวยักษ์อีกหนก่อนที่จะตามด้วยกรงเล็บที่ตวัดซ้ำไปมาอยู่อย่างนั้น

ให้ตาย เจ้าพวกบ้านี่

"คุณคะ รอก่อนสิ... แล้วตัวนี้มันคือตัวไหนอีกล่ะคะเนี่ย" จากที่ไม่เคยเห็นสัตว์ประหลาดตัวจริงคงมีโอกาสได้เห็นครบทุกตัววันนี้เลย

ดาฟนีทำหน้าเหมือนอยากจะบ้าอยู่รอมร่อ พยายามเลือกฝ่าเข้าไปในทิศทางที่ไม่อยู่ใกล้ใครคนไหนในกลุ่มเพื่อใช้พลังโจมตีได้อย่างถนัดมากขึ้น

"ไม่ได้การ ต้องรีบตามไปแล้ว"

เมื่อสัตว์ประหลาดตัวก่อนหน้าถูกกำจัดไปเซมัวร์จึงคืนร่างสู่กายหยาบของมนุษย์อีกครั้ง ก่อนจะหันหน้าไปจ้องตากับสิ่งมีชีวิตอีกตัวหนึ่ง แล้วใช้ความสามารถในการสะกดจิตของตัวเพื่อหวังจะได้ออกคำสั่งกับมัน "ไปฆ่าเพื่อนแกนู้นไป อย่ามายุ่งกับคนแถวนี้" ฟินเนียสกล่าวคำสั่งออกมาด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น ก่อนจะปล่อยให้เจ้านั่นไปทำตามหน้าที่ที่ได้รับมอบหมาย

ในตอนนี้พวกเธอโดนล้อมหน้าล้อมหลังทำให้คิดว่าจะต้องจัดการพวกมันให้หมดเสียก่อน ถ้ามัวแต่วิ่งไปเรื่อย ๆ แล้วมันมากันเยอะเกินกว่าที่จะจัดการได้จะซวยเอา ส่วนเรื่องอลิซค่อยตามหากันอีกที ยังไงซะเธอก็คงไม่ได้ไปไหนไกลนักหรอก เบลลานีย์คิดระหว่างที่ยังคงใช้ปืนพกของตัวเองจัดการเป้าหมายตรงหน้าต่อไป สัตว์ประหลาดตัวแล้วตัวเล่าถูกจัดการไปแต่พวกมันก็มีจำนวนมากซะจนใช้เวลาอยู่นานเลยทีเดียว

เมื่อกำจัดตัวที่ขวางทางไปได้เธอก็รีบหลบการโจมตีที่เข้ามาด้านหลังของเจ้าตัวผอม เมื่อมันกระโดดข้ามตัวของเธอไปตอนที่ก้มหลบลงแวมไพร์สาวก็กระโจนตามไปทันที เธอจับหางของมันเอาไว้ก่อนจะเหวี่ยงไปกระแทกกับกำแพงซึ่งเป็นพุ่มไม้แล้วใช้จังหวะที่มันมึนงง พุ่งตัวไปกระชากหัวของมันจากด้านหลังกระแทกเข้าไปกับพื้นด้านล่างใต้น้ำแล้วเหวี่ยงมันขึ้นไปเหนือพุ่มไม้ด้านบนไม่ให้มันฟื้นฟูตัวได้

อย่างน้อยตอนนี้ก็น่าจะโล่งใจไปเปรอะหนึ่งแล้ว เพราะเจ้าแมวดำของเธอพุ่งออกไปตามทางที่คุณอลิซวิ่งไปแล้ว เธอจึงหันมาโจมตีพวกนี้อย่างรวดเร็ว เวทมนตร์ทั้งสายลมและลิ่มหินต้องถูกสร้างขึ้นมาอย่างรวดเร็วและส่งไปเสียบที่คอหอยของพวกมัน ไม่เหลือโอกาสให้ได้มีชีวิตอยู่หรือลมหายใจเพียงนิด

พวกมันจะต้องตายที่นี่ทั้งหมดนั่นแหล่ะ 

จังหวะเดียวกันก็พยายามหาช่องว่างเพื่อพาตัวเองหลบหนีไปก่อนที่พวกมันจะตามมาสมทบเพื่อโจมตีเพิ่มมากกว่าเดิมอีกด้วย แฟรี่สาวบินหลบการโจมตีอย่างสุดความสามารถ สายตาจ้องไปทางที่อลิซวิ่งไปก่อนเร่งตามติดไม่ให้คลาดสายตา

"เมื่อกี้แค่พูดในใจเองว่าให้บอกทางเร็ว ๆ หน่อย..." เธอว่าพร้อมกับพาทางสลัดสัตว์ประหลาดรอบตัวให้พ้นทาง

ใช้เวลาอยู่สักพักกว่าที่การโจมตีจะสิ้นสุด ความเงียบเข้าคลุมพื้นที่อีกครั้งพร้อมกับเสียงหอบของเบลลานีย์ เธอมองไปรอบ ๆ เพื่อให้แน่ใจว่าพวกตัวประหลาดหมดลงแล้วก่อนจะค่อย ๆ ลดมือลงและมองหาร่างของฝาแฝดลุยซ่าว่าเธอยืนรอหรือว่าไปทางไหนแล้ว

"โอ้ยให้ตาย เธอไปทางไหนแล้วเนี่ย ถ้าให้เลือกฉันอยากไปทางซ้าย" เบลลานีย์บ่นขึ้นทันทีเมื่อทุกคนมาหยุดตรงทางแยก ก่อนจะเสนอความคิดเห็นไปอีก แต่ในใจเธออยากจะบินขึ้นไปดูให้รู้แล้วรู้รอด