ตัวอักษรเบาบางด้านหลังเป็นรูปตาราง และด้านในมีตัวอักษรคำใบตัวเล็ก ๆ ขีดเขียนเอาไว้ บางทีคุณออร์ฟิอัสอาจจะตั้งใจให้ทุกคนที่มีร่วมค้นหาปริศนาในวันนี้ได้รับข้อมูลเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเพิ่มมากขึ้นกว่าเดิม เพนนีพยายามคิดอย่างนั้น อย่างน้อยมันก็ทำให้หล่อนสบายใจ

ลมหายใจเย็นเฉียบไร้ซึ่งชีวิตสูดเข้าปอดจนเกิดเสียง แต่เพียงไม่นานเจ้าของเสียงลมหายใจเมื่อครู่ก็หายใจออกหนักแน่นเช่นเดียวกัน รัตติกาลสาวในชุดเสื้อฮู้ดและกางเกงขาสั้นเดินตามหลังออร์ฟิอัสของตนเข้าไปในบริเวณหมวดหมู่ประวัติศาสตร์ ก่อนจะไล้สายตาไปยังชั้นหนังสือเรียงรายตรงหน้าเพื่อค้นหาเล่มที่น่าสนใจ

---

การเดินสำรวจห้องสมุดเพื่อหาสิ่งที่ต้องการนี่คล้ายดับละครใบ้ก็ไม่ปาน ซานเงียบเสียงจนไม่มีอะไรเล็ดลอดออกมาแม้แต่น้อย และเพื่อไม่ให้เจอเรื่องผิดกฎโดยตรงก็ต้องพลิกแพลงกันไปตามหน้างาน

ซานกรีดนิ้วบนหน้ากระดาษสลับกับชั้นหนังสิอ เผื่อเจอบางอย่างตรงกันกับที่เดาเอาไว้ ไม่แล้วก็ต้องเแลี่ยนโซนไปดูด้านอื่นให้มันถูกต้องกว่านี้ ระหว่างนั้นก็คิดถึงห้องสมุดของตัวเอง ณ ปีกหนึ่งในบ้านใหญ่ ที่นั่นย่อมเป็นเขาที่ส่งเสียงดังได้ตามใจคิด

---

เป็นจริงอย่างที่คิด เพนนีต้องคอยระมัดระวังตัวเสมอ และแม้ว่าจะมั่นใจว่าตนสามารถหลบหลีกภัยอันตรายได้ตลอดรอดฝั่ง แต่เพราะชีิตของแวมไพร์มักจะแขวนอยู่บนเส้นด้ายที่ชื่อว่าความเสี่ยงเสมอ ดังนั้นแล้วในตอนนี้ขณะที่กำลังจะหยิบหนังสือเล่มหนึ่งออกมาจากชั้นวาง หนามโลหะของบางอย่างก็งอกออกมาจากบริเวณสันหนังสือ ทิ่มแทงเข้าที่ปลายนิ้วเรียวจนของเหลวสีสดไหลออกมา

มันเจ็บจนแทบทนไม่ไหว แต่เพราะคำขู่ของออร์ฟิอัสสาวก่อนหน้านี้ทำให้เพนนีไม่กล้าส่งเสียงร้องใด ๆ ออกมา หล่อนทำได้เพียงค่อย ๆ ล้มกายเอนพิงกับชั้นหนังสือดังกล่าว กัดนิ้วที่เป็นแผลของตนเองไว้ โอบกอดร่างกายของตนเองสักพักและค่อย ๆ ผ่อนลมหายใจเพื่อคลายความเจ็บปวด

---

ระหว่างเดินดูตามชั้นหนังสือซานต้องพบกับความไม่พร้อมของสถานที่ เมื่อเขาได้ก้าวเท้าลงไปบนพื้นที่ไม่ได้มีความแข็งแรงเอาซะเลย พื้นไม้ตรงนั้นยุบลงไปอย่างกับแผ่นกระดาษจนถึงครึ่งน่องกว่าจะรู้ตัว เขาออกแรงเกร็งตัวและลุกยืนอย่างรักษาอาการ

เสียงลมหายใจฮึดฮัดเบา ๆ บ่งบอกว่าอารมณ์เริ่มไม่ดีเล็กน้อย หาดต้องโกรธจนต้องเสียกิริยาก็ไม่น่าพ้นถูกไล่ออกจากห้องสมุดก็เป็นได้

---

ความเจ็บปวดยังคงแทรกซึมเข้าผ่านที่ประสาทบริเวรปลายนิ้วอยู่เสมอ แต่เพราะโลหะแหลมชนิดนั้นมีขนาดเล็ก ดังนั้นเมื่อพักร่างกายสักพักฮีลลิ่งแฟคเตอร์ของแวมไพร์จึงค่อย ๆ ทำงาน แม้ว่ามันจะยากลำบากสักหน่อยก็ตามที

ร่างระหงของเพเนโลเป้ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนจะค่อย ๆ มองไปตามชั้นหนังสืออีกครั้ง มองหาตัวอักษรที่ดูจะเขียนระบุเหตุการณ์ภายในหมู่บ้านเอาไว้อย่างชัดเจน และเมื่อพบ หล่อนรีบมองสังเกตรอบกายอีกครั้งก่อนจะหยิบหนังสือเล่มดังกล่าวออกมา

---

แวมไพร์หนุ่มก้มตัวลงไปเผยอเอกสารจากชั้นหนังสือล่างสุด เพื่อใบ้แทนป้ายห้ามเดินของห้องสมุดยามทที่โซนใด ๆ ก็ตามไม่พร้อมให้บริการ ก่อนเดินหนีไปยังแถวอื่นในหมวดหนังสือประวัติศาสตร์จะให้คำตอบแก่เขาดีกว่าตรงนี้

ด้วยความรู้ความสามารถระดับสูงจากการศึกษาหลายชั่วอายุคน วานพอจะอ่านภาษาต่าง ๆ ได้หลากหลาย พอรวมกับเครื่องดื่มสับปะรดสีฟ้าไปทำให้ความชาญฉลาดสูงขึ้นไปกว่าเดิม ภาษาโบราณบนสันปกก้ดูเข้าใจง่ายไปเลย

---

ดูเหมือนว่าเล่มนี้คงจะยังไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องการหา ฝ่ามือเรียวดันปิดปกทั้งสองฝั่งเข้าหากันก่อนจะดันบริเวณสันหนังสือเข้าที่เดิม เพนนีเลื่อนสายมองไปตามชั้นต่าง ๆ เรื่อย ๆ เพื่อหาบันทึกประวัติศาสตร์ของหมู่บ้านที่ดูจะน่าสนใจ บางเล่มก็ดูเก่าเก็บจนหล่อนไม่กล้าจะหยิบมันออกมาเพื่ออ่าน

นัยน์ตาคมเลื่อนไล้มาจนถึงบริเวณชั้นวางด้านล่าง นิ้วเรียวจัดเรียงลำดับจากซ้ายไปขวา มองหาบันทึกประวัติศาสตร์อีกครั้งและเมื่อพบเล่มที่พอจะใช้การได้จึงค่อย ๆ หยิบมันออกมาอย่างระมัดระวัง 

---