แฟรงคลินยังคงนั่งอยู่ที่เดิม ดวงตาไล่ไปตามถ้อยคำที่บรรจงบันทึกไว้ในหน้ากระดาษที่เก่าแต่ยังคงชัดเจน น้ำหมึกสีดำซีดแต่ยังคงบอกเล่าเรื่องราวได้อย่างเด่นชัด ทุกถ้อยคำราวกับมีน้ำหนักมากกว่าตัวอักษร เพราะมันเต็มไปด้วยความหมายซ่อนเร้นและร่องรอยของความจริงบางอย่างที่รอการเปิดเผย

เขาพลิกหน้าหนังสืออย่างระมัดระวัง หนึ่งหน้า… สองหน้า… สามหน้า… แต่ละหน้าค่อย ๆ คลี่คลายภาพในอดีตของหมู่บ้านที่เขาอาศัยอยู่ เรื่องเล่าถึงคืนที่ท้องฟ้ามืดมิดกว่าทุกวัน เรื่องเล่าถึงสิ่งมีชีวิตที่ไม่มีชื่อปรากฏตัวจากเงามืด เรื่องเล่าถึงเสียงกระซิบที่ไม่มีเจ้าของ และการหายตัวไปของชาวบ้านบางคน

แฟรงคลินเริ่มขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่ใช่เพราะความไม่เข้าใจ แต่เพราะความคุ้นเคยอย่างประหลาด เขาเคยได้ยินเรื่องราวเหล่านี้มาก่อนหรือไม่? หรือเพิ่งได้เห็นเพียงเพราะสายตาเริ่มเปิดรับในยามที่โลกเปลี่ยนแปลง?

เขาหยุดพักเพียงครู่ พอให้ใจได้ทบทวน แล้วค่อย ๆ เลื่อนนิ้วไปยังขอบหน้าถัดไป พลิกอ่านราวกับกลัวว่าคำตอบบางอย่างในนั้นจะเปลี่ยนสิ่งที่เขารู้จัก

แฟรงคลินลุกขึ้นจากเก้าอี้ไม้ตัวเดิมไปยังชั้นหนังสืออีกฝั่งที่เงียบสงบ มองไล่ไปตามสันหนังสือแต่ละเล่มที่เรียงรายอยู่ตรงหน้า ก่อนจะดึงหนังสือออกมา นิ้วเรียวค่อย ๆ เปิดหน้าหนังสืออีกครั้ง

เขาเริ่มอ่านประโยคแรก ทุกคำ ทุกหน้า ยิ่งอ่านก็ยิ่งดึงเขาให้ลึกลงไปในห้วงความจริงที่ถูกซ่อน แฟรงคลินยังไม่หยุดอ่านเพราะเขารู้แล้วว่าสิ่งที่เกิดขึ้นในหมู่บ้านไม่ใช่แค่เรื่องบังเอิญ คิดว่าน่ะนะ

แม้ดวงตาจะเริ่มล้า และประโยคในหน้ากระดาษจะชวนสับสนมากขึ้นเรื่อย ๆ แต่แฟรงคลินยังคงอ่านต่อ สายตาคมกริบกวาดไปตามบรรทัดที่เต็มไปด้วยอักษรโบราณซ้อนทับด้วยสัญลักษณ์แปลกตา บางหน้าเขาเข้าใจเพียงคำสองคำ บางหน้าไม่เข้าใจเลยสักประโยค แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังไม่ยอมละสายตา บางทีเขาไม่ได้อ่านเพราะหวังว่าจะเข้าใจทุกอย่างในทันที