เดินทางตามติดกันมา เธอใช้ธาราวิถีที่แสนจะสะดวกสบายในช่วงเวลาที่พื้นที่เต็มไปด้วยน้ำที่เจิ่งนอง แม้แต่ธนาคารก็ไม่มีข่อยกเว้น ค่ำคืนสว่างจากแสงจันทร์สาดส่อง ดวงตาสีเปลือกไม้วาววับเมื่อถึงจุดหมาย สัญชาตญาณนักล่าที่ไหลเวียนอยู่ในสายเลือดกำลังตื่นตัวเต็มที่ ในช่วงเวลาที่ล่าสัตว์ไม่ได้แบบนี้ ได้มาล่าตัวประหลาดแทนก็ยังดี ตอนนี้เธอกำลังสำรวจและประเมินสถานการณ์คร่าว ๆ

คงเพราะเป็นเรื่องเร่งด่วนจึงมาถึงที่ธนาคารเกอเบลล์อันเป็นจุดหมายได้อย่างรวดเร็ว โรวีน่ารู้สึกอยากจะอาเจียนอยู่ตลอดเวลาแถมยังหงุดหงิดทุกสิ่งทุกอย่าง มันดูรกหูรกตาเธอไปเสียหมดทุกอย่าง

น่าแปลกที่บริเวณนี้มีการปรากฏตัวของเจ้าสัตว์ประหลาดน่าเกลียดนั่น ไม่มีคนอยู่ที่นี่แล้วไม่ใช่หรือไง? แล้วมันมาปรากฏตัวขึ้นมาทำไมกันแน่

เพียงชั่วพริบตา แม่มดสาวก็มาปรากฏตัวที่ธนาคารตามที่จะต้องมาแล้ว ร่างกายของเธอลอยอยู่บนอากาศเพื่อที่จะมองโดยรอบไปก่อน ตอนนี้มีน้ำท่วมอยู่ เธอจึงไม่อยากจะพาตัวเองจมน้ำไปเท่าไหร่ อยู่ตรงนี้ก็ไม่ได้แย่อะไร แถมน่าจะปลอดภัยกว่าข้างล่างเสียด้วยซ้ำ เธอยังไม่อยากโดนสัตว์ประหลาดตะครุบโดยไม่ทันตั้งตัวไปตอนนี้หรอกนะ

สายลมที่พัดแรงลมกับสายฝนที่ร่วงหล่นลงมาทำให้ทัศนวิสัยระหว่างที่บินออกจากแซงกวิสรีสอร์ทนั้นไม่ดีอย่างที่ควรเป็น ถึงอย่างนั้นวาเลสก้าพอจะจำได้ว่าจุดหมายนั้นอยู่ที่ไหน จะว่าไปเธอก็อยู่หมู่บ้านนี้มาเกือบครบปีแล้ว ตอนนี้คงจะถึงเวลาตัดสินใจว่าจะอยู่ต่ออีกดีหรือเปล่า จากเรื่องร้ายๆที่เกิดขึ้นในช่วงนี้บางครั้งเธอก็คิดที่จะออกไปเหมือนกันแต่ก็ห่วงคนอื่นๆ ที่เธอรู้จักแล้วซึ่งอยู่ในหมู่บ้านนี้ไม่ได้ ในเมื่อคนอื่น ๆ ไม่คิดจะจากไปเธอก็คงยังออกไปไม่ได้เช่นกัน 

ระหว่างทางที่บินผ่านด้านล่างแทบจะกลายเป็นทะเลไปทั้งหมดแล้ว โชคดีที่เธอยังพอจำทรงอาคารของธนาคารที่ต่างจากที่อื่น ๆ ได้ เมื่อบินร่อนลงร่างค้างคาวกลายกลับเป็นมนุษย์อีกครั้ง ดวงตาสีครามกวาดมองไปรอบ ๆ อย่างระวังภัยเมื่อเห็นว่าคนอื่น ๆ มาถึงกันแล้วเธอจึงเดินเข้ามารวมตัว

เลทีเซียร่อนไม้กวาดลงเล็กน้อยเมื่อมาถึงที่หมาย แน่นอนเธอไม่วิ่งมาแน่ ๆ เพราะการวิ่งผ่านดงน้ำท่วมไม่ใช่ทางเลือกที่ดีเลย ดวงตาสีอำพันกวาดมองอย่างระแวดระวัง แม้สองเท้าจะยังไม่แตะพื้นดีก็ตาม หากมีสัตว์ประหลาดอยู่ที่นี่อย่างที่ว่าไว้ล่ะก็เธอคงไม่สามารถปลดการระวังตัวลงได้

"เจ้าพวกนั้น ทำไมถึงมารยมตัวกันที่นี่ล่ะ"

ใช้เวลาอยู่สักพักกว่าปีกอันเล็กจิ๋วของเซมัวร์จะกระพือมาจนถึงที่ทำการธนาคารเกอเบลล์ เป้าหมายของเขาในครั้งนี้เสียที ฟินเนียสค่อย ๆ ร่อนตัวลงจากท้องฟ้าเพื่อให้ความสูงที่ตนนั้นอยู่ลดลง และเมื่อขาใกล้แตะกับพื้นปูน แวมไพร์หนุ่มจึงคืนร่างสู่กายหยาบของมนุษย์ในทันใด

”มาถึงสักที กว่าจะบินมาถึงเล่นเอาเหนื่อย“

สัตว์ประหลาดที่เห้นในตอนนี้เป้นตัวผอม เหมือนว่าเจ้าตัวนี้จะอันตรายใช้ย่อยถ้าหากโจมตีโดยไม่ระวัง มันจะแข็งแกร่งได้เมื่อมีน้ำและไฟ ฉะนั้นสิ่งที่น่าจะต้องใช้ในการจัดการมันได้ก็คือ... ลิ่มหินที่เธอสร้างจากเวทมนตร์ในตอนนี้ เธอเหวี่ยงมันให้ไปทะลุร่างของสัตว์ประหลาดเข้าอย่างจังเพื่อกำจัดมันไปให้พ้นทางเสียที

สิ่งที่ฮัสตันเห็นคือใครบางคนกำลังสู้กับสัตว์ประหลาดอยู่หน้าทางเข้าธนาคาร เขาเห็นดังนั้นจึงรีบคืนร่างเป็นมนุษย์เช่นเคยแต่ยังคงมีปีกให้สามารถบินอยู่บนฟ้าได้ และเมื่อมีคนเริ่ม ร่างสูงจึงพุ่งบินไปทางสัตว์ประหลาดตัวผอมกว่าทันทีพร้อมกางกรงเล็บออกมาแทงไปที่หน้าของมันหนึ่งตัวก่อนจะรีบบินให้สูงขึ้นเพื่อให้มันอยู่ห่างไกลจากน้ำ พลันโยนมันไว้บนหลังคาของธนาคารเกอเบลล์ให้ร่างของมันเสียบอยู่กับปลายแหลมด้านบน

“เจ้าพวกนี้อีกแล้วเหรอ เมื่อไหร่จะหมดเนี่ย” เธอตะโกนบ่นออกมาก่อนจะมองหาช่องทางเพื่อเข้าไปโจมตี ร่างแวมไพร์ของเธอเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วความปราดเปรียวของเธอทำให้เข้าถึงสัตว์ประหลาดได้ก่อนที่มันจะทันตั้งตัว กรงเล็บแหลมคมของแวมไพร์ตะปบลงไปที่ครีบแหลมของมันทันทีที่เธอเข้าถึงตัว ก่อนจะใช้จังหวะนั้นดันยกตัวเธอขึ้นไปด้านบน แล้วใช้มือจิกเข้าไปที่ส่วนหัวของมันเช่นทุกครั้งจากด้านหลังก่อนจะกระชากเต็มแรงแล้วเหวี่ยงส่วนที่หลุดติดมือมาออกไปให้ไกล

" อ่า... จัดการมันแล้วจะต้องไปยังไงต่อนะคะ " แม่มดสาวเอ่ยถามคนที่กำลังอยู่ที่นี่ไป เพราะว่าการจัดการสัตว์ประหลาดคงจะใช้เวลาไม่นานเสียเท่าไหร่หรอก ว่าแล้วเธอก็สร้างลิ่มหินแหลมคมขึ้นมาเรื่อย ๆ เพื่อโจมตีไปที่สัตว์ประหลาดที่เล็งเอาไว้ให้มันตายไปภายในการโจมตีเพียงครั้งเดียวเท่านั้น หรือว่าตอนนี้จะมีเพียงเท่านี้กันนะ?

หายพักเหนื่อยได้ไม่นานนัก เซมัวร์ก็ต้องเข้าสู่โหมดจริงจังกับชีวิตสักที ในเมื่อฝูงสัตว์ประหลาดนั้นอยู่ตรงหน้าเต็มไปหมด ฟินเนียสไม่รอให้มันได้พุ่งมาหาตนให้เสียเวลา เขาจัดการเข้าหามันก่อน เพื่อหวังจะได้ซัดหน้าอันทุเรศของมันสักที เหมือนกับเป็นการออกกำลังกายในยามว่าง

“ตายง่าย ๆ หน่อยนะวันนี้ พอดีจะรีบกลับไปตากผ้าที่รีสอร์ต”

เลทีเซียมองไปยังเจ้าพวกคัวประหชาด ลูกไฟของเธแถูกสร้างขึ้นมากลางอากาศยิงไปหาเจ้าตัวครีปแหลมทันที ดวงตาสีอำพันคล้ายตาแมวสอดส่ายไปมารอบกายอย่างระแวดระวัง เธอต้องโจมตีโดยไม่ให้ลูกบอลตัวตัวเองโดนคนอื่น ๆ ด้วยจึงออกห่างบรรดาเงือกไปอีกฝั่งแล้วกระหน่ำซัดเจ้าตัวใหญ่ต่อ

โรวีน่านั้นขมวดคิ้วยุ่งเมื่อมองภาพด้านหน้า ตอนนี้เจ้าตัวสัตว์ประหลาดกำลังต่อสู้อยู่กับชายคนหนึ่งซึ่งเธอคาดว่าเขาน่าจะเป็นเพื่อนของคิต แต่ก็เอาเถอะ แค่ต้องจำกัดพวกมันไปให้พ้น ๆ ก็พอแล้วล่ะมั้ง

เงือกสาวงอกกรงเล็บออกมาเพื่อกำจัดสัตว์น่าเกลียดอย่างพวกตัวสร้างเมือกก่อนจะเริ่มเข้าไปโจมตีพวกกระสอบทรายที่ไม่ต้องสนใจความเจ็บปวดใด ๆ บนตัวมัน

แวมไพร์หนุ่มบินกลับลงมาอีกครั้งด้วยความรวดเร็วและเหยียบเข้าที่ศีรษะของสัตว์ประหลาดตัวผอมตัวหนึ่งที่กำลังล้มอยู่ด้วยแรงทั้งหมดที่มี ก่อนจะใช้กรงเล็บโจมตีพวกตัวผอมต่อโดยไม่ลืมเก็บปีกที่งอกอยู่กลางหลังลงไป

ฮัสตันเคลื่อนที่ด้วยความรวดเร็วไปจัดการสัตว์ประหลาดตัวเล็กกว่าเพราะเขารู้ว่าตัวใหญ่มันต้านเขาได้มากกว่า ทว่าก็ยังพยายามจะออกแรงถีบพวกตัวใหญ่ให้ออกไปห่าง ๆ น้ำซึ่งท่วมอยู่ด้านหน้า

มีทั้งเจ้าอ้วนและผอม หมาป่าสาวกลายร่างเป็นมนุษย์หมาป่า ร่างกายปวดร้าวจากการขยายของโครงกระดูกที่งอกยาวจนคล้ายจะผิดรูปและความรู้สึกนั้นก็พลันหายไป มีแต่พละกำลังที่ไหลเวียนอยู่ในสายเลือด เธอครางเสียงต่ำในลำคอข่มขู่ขวัญของศัตรู ดวงตาสีอำพันสว่างในความมืดจ้องมองไปยังเจ้าผอมตัวหนึ่งก่อนจะพุ่งเข้าหาสุดแรง ตวัดกรงเล็บผาดผ่านลำคอและจุดอ่อนที่โจมตีได้ง่ายอย่างดวงตาซ้ำไปอีกที

เมื่อกำจัดไปตัวนึงแวมไพร์สาวก็ตั้งท่าสู้อีกครั้ง เธอกวาดสายตามองว่ามีตัวใดที่อยู่ไกลก่อนจะกระโจนเข้าไป ใช้กรงเล็บจิกเข้าไปที่หางยาวของสัตว์ประหลาดแล้วเหวี่ยงมันกระแทกไปกับกำแพงของอาคาร จังหวะที่มันไม่ทั้งตั้งก็พุ่งเข้าประชิด ล้วใช้กำปั้นที่ใส่แรงเต็มที่บดเข้าไปที่ศีรษะของมันจนแหลกละเอียด

“เอายังไงต่อดีคะจะเข้าไปข้างในหรือว่าจะสู้ให้หมด พวกมันน่าจะมาเพิ่มอีก” เธอตะโกนถามคนอื่นหลังจากที่จัดการไปได้อีกตัวสายตาก็กวาดมองทั้งด้านบนและด้านล่างรวมถึงพื้นน้ำ ตั้งท่ารอรับว่าจะมีตัวอะไรบุกเข้ามาอีก

เลทีเซียไม่รอช้าที่จะโจมตีต่อ เธอยังคงอยู่บนไม้กวาด การโจมตีจากระยะไกลน่าจะช่วยให้เธอปลอดภัยไม่ถูกกัดงับเข้าไป ไม่อย่างนั้นคงได้เจ็บตัวกลับ แบบนั้นไม่เอาหรอก

"พวกมันมาจากไหนกันเยอะแยะนะ"

แม้ปากจะบ่นถามแต่ก็ไม่ลืมกระหน่ำพลังเวทใส่เจ้าตัวใหญ่ไม่พัก หวังว่าจะทำให้มันพอจะล้มตึงหงายไปได้บ้าง

เบี่ยงตัวหลบครีบแหลมคมที่จำได้ดีว่าครั้งหนึ่งมันเคยบาดลึกแค่ไหน เนื้อตัวเต็มไปด้วยเมือกเหนียว ทั้งกลิ่วคาวปลาคละคลุ้งแบบที่เธอไม่เคยชอบ เดสเดโมนาซัดหน้าตัวประหลาดตัวหนึ่งสุดแรงเหมือนกันกับที่เคยต่อยพิงค์เบอร์รี่ในลานประลอง มันดูจะได้ผลอย่างที่เพื่อนแม่มดน้อยบอก ถ้ามองเป้าหมายให้เป็นหน้าพิงค์เบอร์รี่ซะอย่าง ไม่มีพลาดเป้าแน่นอน แถมยังใส่ได้สุดแรงแบบไม่ต้องยั้ง 

ฟินเนียสยังคงวุ่นวายกับสัตว์ประหลาดเบื้องหน้าต่อไป พร้อมกับค่อยเขยิบเข้าไปหาพวกมันมากเรื่อย ๆ ‘ยิ่งเคลียร์ไวก็ยิ่งได้กลับรีสอร์ตไวเท่านั้น‘ นั่นเป็นสิ่งที่เซมัวร์ได้แต่คิดเอาไว้ในหัวสมอง

”ผมขอร้องละวันนี้ผมรีบจริง ๆ รีบตาย ๆ ไปสักที อย่าขวางทางคนจะไปตากผ้าเลย มันบาปนะรู้มั้ยครับ“ เสียงทุ้มพูดกับมันราวกับต้องการขอร้อง