หญิงสาวขมวดคิ้วมุ่น เหมือนพอจะเข้าใจแล้ว แต่กว่าจะทำให้สำเร็จได้คงต้องใช้เวลา

“ขอเวลาคิดแป๊บนึงนะคะ” เจ้าของร่างบางบอกขณะก้าวถอยออกมา คู่ดวงตาคล้ายแมวยังจับจ้องที่ระบบดังกล่าว พยายามอย่างมากในการไม่ใส่ใจเสียงรบเร้าที่ดังขึ้น เธอเชื่อว่าอะไรก็ตามที่กำลังหัวเราะคิกอยู่นั่นคนข้างนอกจะจัดการเอง หรือหากต้องถึงมือพวกเธอจริง ๆ เมื่อรู้วิธีการจากข้อมูลในแชตแล้วก็ไม่ได้ยากเย็นอะไรนัก

---

หมาป่าสาวนั่งจ๋องอยู่ด้านนอกพร้อมกับเพื่อนบางส่วน ใกล้เธอมีเงือกหนุ่ม เหมือนว่าจะต้องรอเวลาเป็นสำคัญ แชตของพิงค์เบอร์รี่อย่างน้อยก็พอให้อุ่นใจว่าด้านในกำลังทำอะไรสักอย่างอยู่ที่เธอเองไม่แน่ใจว่ามันจะใช้เวลามากน้อยเพียงใดแต่หวังว่ากลไกนั้นจะไม่อยากเกินความสามารถ ระหว่างที่รอเธอก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่งข้อความหาเพื่อนในหมู่บ้านเอลิเชียนสงบสุข ที่ทั้งแชตและหมู่บ้านเองยังไม่มีอะไรสงบสุขเลยสักอย่างเดียว อย่างน้อยเธอก็ควรจะเตือนคนที่มีรอยพริสม่าให้ระวังตัวเอาไว้เมื่อมีหนึ่งคนที่เพิ่งหายวับไปต่อหน้าต่อตาแบบที่เธอช่วยอะไรไม่ได้เลย

To. เอลิเชียนสงบสุข
Mona ₍^. .^₎⟆: คนที่มีรอยพริสม่าระวังตัวไว้นะคะ วาเลสก้าหายไปอีกคนแล้ว คุณจันทรากับคุณศศินด้วย เรื่องมันยาวไว้จะกลับมาเล่าให้ฟังค่ะ

เธอส่งข้อความไปเพียงเท่านั้นก่อนที่โสตประสาทจะแอบได้ยินพวกพิกซี่คุยกันเรื่องแก้วหูที่เปราะบาง พลันสายตาหันไปเจอสังกะสีที่กกต้นไม้ เธอคว้ากิ่งไม้แถวนั้นมาก่อนจะตีลงไปดัง ๆ 

แป๋ง ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

---

ซานเขี่ยหูฟังจนมั่นใจว่าเป็นพวกพิกซี่อย่างแน่นอนฝูงนึงกำลังบินมา เขาต้องหาทางสู้กับพวกมันแล้วเอาตัวรอดไปด้วยได้ ทันใดนั้นเองก็เห้นสังกะสีวางอยุ่ใกล้รากไม้อย่างกับพระเจ้าส่งมาให้ ซานรีบเข้าไปหยิบมาพร้อมหาอุปกรณ์ตีให้เกิดเสียง และมันต้องเป็นของแข็งพอจะตีสังกะสีจนเกิดเสียเป้ง ๆ ไม่ปุ๊ปปิ๊ปเป็นของนิ่มอีก

"พวกพิกซ๊่ อย่าเข้ามานะ อย่าให้ได้เขวี้ยงรองเท้าใส่สังกะสีน่ะ"

---

เสียงของพวกพิกซี่ได้ยินชัดขึ้นเรื่อย ๆ แชนเลอร์ไม่คิดจะเสี่ยงใช้ไฟในสถานที่แบบนี้ เขามองไปทางเพื่อนเผ่าเงือกคนอื่น ๆ รวมถึงคนที่มีเครื่องกระจายเสียงอย่างเพื่อนเผ่ามนุษย์ ดังนั้นเขาจึงคิดว่าเราคงไม่มีปัญหาแล้วล่ะมั้ง

แชนเลอร์ปรกมือเชียร์ให้เพื่อนของเขากริ้ดและกระจายเสียง หวังว่าพวกพิกซี่จะออกห่างไปไกล ๆ นะ

---

โจเซฟีนที่กำลังมองดูรูปภาพทีู่กส่งเข้ามาและรู้สึกปวดหัวกับภาพตรงหน้าแต่ระหว่านั้นกับรนู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างเสียงซุบซิบราวกับว่ามีคนคุยกันอยู่ เธอเลยแอบฟังอยู่อย่างนั้นสายตามองไปยังแผ่นสังกะสีที่วางอยู่ใกล้ ๆ และเสียงนั้นก็เริ่มดังขั้นเรื่อย ๆ

แก้วหูของพวกมันเปราะบางเป็นพิเศษ...

มือของเธอหมุนเครื่องกำเนิดเสียงความถี่สูงทันทีดูสิว่าจะมีผลอะไรไหม คิกคิก

---

ชิบะในตอนนี้ที่นั่งอยู่ด้านหน้าหอสมุดก็ต้องขมวดคิ้วเมื่อได้อ่านข้อความที่พิงค์เบอร์รี่ส่งมา เรื่องใช้สมองเขาไม่เก่งมากนักส่วนใหญ่จะพึ่งสัญชาตญาณ แต่เพราะเมือ่เวลาผ่านไป ได้รับมือกับเรื่องต่าง ๆ มากขึ้นทำให้เขาพยายามช่วยแก้วงจรอยู่ในตอนนี้ 

แน่นอนว่าในระหว่างัน้นเองก็เผลอไปได้ยินบทสนทนาของพิกซี่ที่เข้ามาทางพวกเขาใกล้เข้าทุกที แก้วหูเปราะบาง เป็นจังหวะเดียวกับที่ได้เหลือบไปเห็นแผ่นสังกะสีที่อยู่บริเวณกกไม้ เขารีบเดินเข้าไปตรงนั้นทันทีเพื่อเตรียมไว้ดีกว่าแก้
"คำพูด" คำบรรยาย

---

เงือกหนุ่มเปิดโทรศัพท์ขึ้นมาเมื่อรับรู้ได้ถึงการสั่นไหว ดูเหมือนเหล่าแม่มดด้านในจะเจอกับแผงวงจรที่อาจแก้ได้ไม่ง่ายอย่างที่คิด เซนเปิดดูรูปที่คนในทีมส่งมาไปพลาง คิดไปพลาง และตอนนั้นเองก็เป็นตอนที่โสตประสาทของเขาได้ยินพิกซี่คุยกันถึงเรื่องสุขภาพแก้วหูและอื่น ๆ ดังนั้นเซนจึงจดจำมันเอาไว้ อย่างน้อยพลังเงือกของเขาก็น่าจะเป็นประโยชน์อย่างเห็นชัดได้ในคราวนี้

แต่ก่อนชายหนุ่มจะได้ใช้พลังอะไรของตนตอนนี้ เขาก็เห็นว่ามีคนเอากิ่งไม้เคาะสังกะสีแถวนี้แล้วเป็นที่เรียบร้อย

---

เซนเห็นพวกพิกซี่พากันตกจากฟ้าเพราะโสตประสาทได้รับผลกระทบทางเสียง ยิ่งเห็นก็ยิ่งย้ำเตือนได้เป็นอย่างดีว่าสิ่งที่พวกมันบอกล้วนเป็นความจริงทั้งนั้น แต่เงือกหนุ่มก็ไม่ได้เสียเวลากับสิ่งมีชีวิตดังกล่าวมาก เขาทำเพียงเดินเข้าไปในตัวอาคารห้องสมุดหลังเห็นว่าเครื่องมือตรวจจับความเคลื่อนไหวปิดการทำงานแล้วเป็นที่เรียบร้อย ยังไงแล้วเป้าหมายในวันนี้ของเขาก็คือการมาตามหาข้อมูลของออกตาเวียเพิ่มเติมนี่นา หลังเห็นแชตเอลิเชียนแล้วสงสัยว่าบางทีหญิงสาวคนนี้อาจเป็นต้นเหตุของเรื่องราวประหลาดทั้งหมด

---

พวกพิกซี่ร่วงลงมาเยอะเลย และประตูก็สามารถเปิดออกมาได้พอดี เขาคิดว่าสิ่งสำคัญคือการหาข้อมูลที่จำเป็นให้ครบเสียก่อน แชนเลอร์รอให้แสงเลเซอรืดับก่อนและก้าวเข้าไปด้านในหอสมูด เขามองหมวดหนังสือและพึมพำ "อย่างแรกต้องหาทะเบียนประวัติอาชกรในเอลิเชียน..."

ต้องอยู่ที่นี่แหละ เขารู้สึกมีความหวังขึ้นมาบ้าง เขาลองค้นหมวดดูว่าต้องเดินไปทางไหน แต่ก็ไม่รู้ว่าทางข้างหน้าจะต้องเจออะไรอีก

---

หลังจากเวลาผ่านไปไม่นานนักดูเหมือนว่าตอนนี้จะถึงเวลาที่เธอจะได้เข้าไปด้านในแล้ว ประตูหอสมุดค่อย ๆ แง้มออกโจเซฟีนไม่รอช้าที้่จะเดินเข้าไปด้านในทันทีเพราะไม่อยากจะเสียเวลาไปมากกว่านี้แล้ว เธอเดินไปตามชั้นหนังสือเพื่อมองหาสิ่งที่ตัวเองตค้องการหมวดตำนวนท้องถิ่นหรือบันทึกการปรากฏสิ่งผิดปกติในเขตนี้

---

เมื่อคอนเสิร์ตด้วยสังกะสีและพลังสามัคคีของคนข้างนอกจบลง พิกซี่ก็หมดสภาพการต่อสู้ลงไปโดยไม่มีใครเจ็บตัวนอกจากพวกมันเอง พอหันหลังกลับไปดูหอสมุดที่ปิดมิดชิดก็โล่งอกได้อีกเปราะเมื่อประตูเปิดออกพร้อมให้ฝั่งข้างนอกเข้าไป แวมไพร์หนุ่มชี้นิ้วใ่สพวกพิกซี่อย่างอดเสียดาย

"ฝากกไว้ก่อนเถอะเจ้าพวกอาหาร ถ้าเสร็จธุระข้างในแล้วพวกแกยังอยุ่ในสภาพ จะออกมากินแซ่บให้อร่อยจนสูญพันธุ์เลย"

---

นอกจากพิกซี่ที่ได้รับการกระทบกระเทือนจากการเคาะสังกะสีของเดสเดโมนา ก็อาจเป็นตัวของชิบะเองที่ต้องสะดุ้งจนปิดหุเอาไว้ก่อน จนเสียงประตุไม้ของหอสมุดดังขึ้นทำให้เขารีบหันไปสนใจทันที จนพบว่ากลไกสามารถเปิดออกได้แล้ว เขาขอนับถือคนที่แก้ได้เลยล่ะ

มันต้องมีสิ... 

เพราะก่อนหน้านั้นที่ได้มาเอาหนังสือเกี่ยวกับผู้ถูกคุมขังในประวัติศาสตร์เอลิเชียนเป็นเพื่อนเงือกสาวจึงได้มีข้อสงสัยเกี่ยกวับข้อมูลเพิ่มเติม ก่อนที่ชิบะจะเริ่มมองหาหมวดหมู่ของสิ่งที่คิดว่าข้อมูลจะอยู่ตรงนั้น

---

เดสเดโมนาไม่ได้สนใจพวกพิกซี่อีกต่อไป ทันทีที่ประตูแง้มเปิดเธอก็หันหน้าเข้าหาประตูและแทบจะแทรกตัวผ่านซะก่อนที่มันจะเปิดออกดี ๆ เสียอีก ใช้เวลาไวกว่าที่คิดเอาไว้เยอะเลย เธอนึกชื่นชมเรื่องนั้นอยู่ในใจก่อนจะเดินตรงไปที่หมวดหมู่ตำนาน เรื่องเล่าและความเชื่อ เธอไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าที่ต้องหาคือหนังสือหน้าตาแบบไหน แต่ว่ามันจะมีเล่มไหนที่เกี่ยวข้องกับเวทมนตร์ลี้ลับเรื่องเวลาบ้างไหม

"มีใครบอกได้บ้างไหมคะว่าเรากำลังหาหนังสือหน้าตาแบบไหน" ถามขึ้นขณะที่ปลายนิ้วไล่เรียงไปตามสันหนังสือที่เรียงราย พร้อมสายตาที่วาดตามไปด้วย 

---

เงือกสาวมองพิกซี่ที่ร่วงกราวลงมาบนพื้นด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ ดูเหมือนว่าเมื่อครู่นี้คุณโจเซฟีนจะใช้เครื่องกระจายความถี่สูง ก็คงมากพอที่จะทำให้แก้วหูที่อ่อนแอของพวกมันสร้างปัญหาให้ตัวเองได้ — แต่เรื่องนี้มันมีเหตุผลมั้ยนะ

"ประตูหอสมุดเปิดแล้วนี่นา เราเข้าไปกันเถอะค่ะ — ต้องเปิดไฟมั้ยนะ"

เอ่ยก่อนจะก้าวเข้าไปในหอสมุดที่เงียบสนิท พลางคิดว่าควรจะหาเบาะแสจากที่ไหนก่อน บางทีที่ที่เคยลองหาอาจเป็นตัวเลือกที่ดี

"ฉันจะลองไปที่โซนหนังสือประวัติศาสตร์ดูนะคะ"

เอ่ยบอกกับทุกคนก่อนจะตรงไปยังชั้นหนังสือหมวดที่ว่าทันที

---