โรลเพลย์ หอสมุดเอลิเชียน

เซนเดินหาหนังสือที่น่าสนใจแล้วหยิบเอาบางเล่มออกมาเปิดอ่าน แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ไม่ได้มีข้อมูลที่เขาต้องการแต่อย่างใด ระหว่างนั้นเจ้าของนัยน์ตาสีฟ้าน้ำทะเลก็ได้ยินเสียงของชายหนุ่มอีกคนบอกถึงเรื่องที่เลทิเซียกลายเป็นตุ๊กตาว่ามันเป็นผลมาจากมนต์ดำ ชื่อบันทึกที่เขาได้ยินทำให้เขาจำได้เป็นอย่างดีว่ามันคือบันทึกต้องห้ามของอันโตนิโอ เมื่อเป็นอย่างนั้นเงือกหนุ่มจึงตัดสินใจเดินหาหนังสือชื่อนี้ ขึ้นชื่อว่าเป็นบันทึกก็อาจอยู่ในโซนตำนานก็ได้ ทั้งยังเป็นของต้องห้ามอีก อีกอย่าง ดูเหมือนว่าใครบางคนในที่นี้จะเจอหนังสือที่พอจะช่วยอะไรบ้างได้แล้ว เขาจึงอยากหาอย่างอื่นมาเสริมความเข้าใจ

แต่ยังไม่ทันที่เซนจะได้เปิดหน้ากระดาษของตำราเล่มถัดไป เสียงสัญญาณกันขโมยที่ดังขึ้นก็เรียกให้มือหนาต้องวางหนังสือเล่มใหม่ที่พึ่งเปิดออกอ่านกลับลงไปบนชั้นวางตามเดิมแล้วออกตัววิ่ง เพราะดูเหมือนเสียงสัญญาณกันขโมยจะไม่ใช่เสียงเดียวที่ดังขึ้นมา มันยังมีเสียงการเคลื่อนไหวของหุ่นยนต์อีก และนี่ก็คงเป็นเครื่องมือดูแลรักษาความปลอดภัยของทางการ ซึ่งไม่น่าเป็นเรื่องดีหากเขาไปทำลายมันเข้า แถมถ้าโดนจับได้ว่ามาบุกรุกก็อาจทำให้การค้นหาความจริงยิ่งยากกว่าเก่า สุดท้ายแล้วตัวเลือกเดียวที่เหลืออยู่ตอนนี้จึงเป็นการหนีกลับไปตั้งหลักที่อพาร์ตเมนต์ตามเดิม

หวังเพียงว่าหนังสือเล่มเดียวเล่มนั้นที่ดูจะมีประโยชน์ จะมีใครบางคนหอบมันติดไม้ติดมือกลับมา และหวังว่าการที่หนังสือหายไปแค่เล่มเดียวคงจะไม่ถูกเจ้าหน้าที่จับได้

---

หมายเหตุ: ตอบสนองเข้าร่วมอีเวนต์

The Basking of Marmoris

| #7FB3D5

แม่มดตัวน้อยนโผล่มาที่ห้องสมุดตามคำพูดของผีหมูตอนก่อนกวาดสายมองไปรอบ ๆ แม้จะรู้ว่ายังไม่ถึงเวลานัดก็ตามทีแต่ว่าคนชวนก็มักจะมาก่อนเวลากันไม่ใช่หรือไงนะ เธอเลยรีบล้วงเอาโทรศัพท์กดพิมพ์ข้อความหาอีกฝ่ายในทันที นี่คงไม่ต้องเข้าไปงัดอะไรต่อมิอะไรหรอกใช่ไหมล่ะ

"คือพิงค์เบอร์รี่โดนหลอกปะ ?"

Hey! Pinkberry
: @BUBBLEBOOHANDSOMEANDCOOL มาถึงแล้ว นี่อยู่ไหนน่ะ ?  (= _ =; )

---

หมายเหตุ: ตอบสนอง

ร่างระหงในเสื้อเชิ้ตสีขาวเดินเข้ามาที่หอสมุกอย่างเงียบ ๆ พลางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูหน้าจออีกครั้งเพื่อดูรายชื่อในกลุ่มแชททำให้เขาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะในลำคอเบา ๆ ไม่ได้

ไอ้ผีนั่น... ตั้งกลุ่มรวมพวกเราที่ไปสำรวจสุสานวันนั้นสินะ ก็ดูเข้าท่าดีอยู่หรอก แล้วก็ไม่แปลกใจสักนิด คงรู้จักกันอยู่แค่นี้แหละ มากกว่านี้ไม่ได้แน่ เพราะดูจากปากแล้วน่าจะโดนชาวบ้านเขาต่อยแตกก่อน

---

หมายเหตุ: ♱ ตอบสนอง ♱

หลังจากส่งข้อความหาคนที่สุ่มในแชตรวมได้แล้ว แลนสลอตก็ดึงสองคนนั้นเข้ามาในกลุ่มภาษาวิบัตินั้นโดยไม่ได้อธิบายมากไปกว่านั้น เพราะคำพูดที่ตนส่งให้ไปคิดวว่าคงจะเรียกความสนใจได้มากพอแล้ว หลังจัดการทุกอย่างจนเรียบร้อยแล้วในตอนที่ใกล้เวลานัดหมาย หมาป่าหนุ่มก็เดินทางออกมาอย่างไม่เร่งร้อน เรื่องน้ำผึ้งก็พกติดตัวมาด้วยเพราะเห็นว่าพิงค์เบอร์รี่และคลอสก็อยู่ในกลุ่ม สองผู้วิเศษที่เขาต่างสนิทใจด้วย อย่างไรก็ต้องแบ่งน้ำผึ้งให้อยู่แล้ว

ด้านหน้าที่เป็นหอสมุดอยู่เบื้องหน้า แลนสลอตที่มีประสบการณ์ไม่ดีเสียเท่าไหร่กำลังคิดว่าขอให้ครั้งนี้ไม่มีเหตุการณ์ที่ทำให้เขาต้องรู้สึกหวาดหวั่นกับที่นี่อีก เรียวลิ้นเกลี่ยจิวที่ปากเบา ๆ กระทั่งเจอเข้าไปกับร่างของเพื่อนแม่มด ร่างสูงก็ตรงไปยืนเคียงกับอีกคนก่อนส่งเสียงเอ่ยทักห้วนสั้นที่ดูยังแฝงความรู้สึกหดหู่ที่ไม่คลายหาย

" พวกแม่มดยังอยากได้น้ำผึ้งแก้วไปทดลองไหม เพิ่งเก็บได้มา "

---

หมายเหตุ: ☆ ตอบสนองมาหอสมุด

หลังจากที่อ่านข้อความจบเธอก็รู้สึกแปลกใจอยู่นิด ๆ ว่าทำไมต้องเป็นเธอกันนะ... แต่เอาเถอะคิดไปก็คงจะปวดหัวไปเปล่า ๆ

โจเซฟีนไม่รอช้าวางอานม้าลงไปที่หลังของรูบี้ก่อนจะรีบควบมันไปยังจุดหมายปลายทางทันที มังการ่า มาร์ชาดอร์พาเธอมายังหอสมุดในเวลาไม่นานและเห็นว่าพิงคืเบอร์รี เพิร์ลแมนยืนอยู่ตรงนั้น

"คุณเพิร์ลแมนว่าแต่เรามาทำอะไรที่นี่หรอคะ อย่าบอกนะว่าเราต้องแอบเข้าไปอีก..." ก่อนจะผูกเจ้ารูบี้เอาไว้ที่ด้านหน้าหอสมุดและเดินเข้าไปรวมกลุมกับคนอื่น ๆ

---

หมายเหตุ: ตอบสนอง

เป็นข้อความจากหมาป่าหนุ่มอย่างแลนสลอต คนที่เรย์จำได้ว่าเคยเผชิญเหตุการณ์เสี่ยงตายด้วยกันมาก่อนเป็นคนส่งแชตมาหา และไม่แปลกหากเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เกาะลึกลับนั่น จะพลอยทำให้เขานึกถึงคนข้างกายแลนสลอตอย่างบลูด้วยไม่ได้

เรย์กดส่งข้อความตอบตกลงกลับไปสั้น ๆ พลางเดินทางมายังหอสมุดเอลิเชียนสถานที่นัดพบ ก่อนจะพบว่าไม่ได้มีแค่คนที่ชวนเขามา แต่ยังมีคนอื่นที่พอจะคุ้นหน้าบ้างยืนรวมกลุ่มกันอยู่ด้วย

---

หมายเหตุ: ตอบสนองเข้าร่วมอีเวนต์

โพสต์นี้แก้ไขล่าสุด: 10-16-2025, 08:27 PM โดย Ray Marmoris

ปีกแฟรี่เรืองแสงสว่างจาง ๆ ก่อนจะหายไปเมื่อละอองแสงสลายกลับคืนเป็นรอยสักกลางแผ่นหลัง ฝีเท้าเบาและมั่นคงเดินขึ้นบันไดหน้าทางเข้าหอสมุดตรงไปรวมกลุ่มกับคนที่มาถึงก่อนหน้านั้น “แลนสลอตบอกว่ามีเบาะแสเหรอ” ฮันส์กล่าวก่อนจะกวาดตามองไปรอบ ๆ ทุกคนในที่นี่คุ้นหน้าและรู้จักกันดี โดยเฉพาะพิงค์เบอร์รี่ที่เพิ่งจะคุยกันที่ห้องนั่งเล่นส่วนกลางเมื่อช่วงเย็นที่ผ่านมา

โคตรฮา..

---

หมายเหตุ: ตอบสนอง

โพสต์นี้แก้ไขล่าสุด: 10-16-2025, 08:26 PM โดย Hans X. Frost

"สวัสดีครับ" พ่อมดหนุ่มเอ่ยทักทายคนคุ้นหน้าคุ้นตาทั้งหลายที่มารวมตัวกันที่หอสมุดโดยได้นัดหมาย ในมือยังถือถุงใบโตที่ข้างในเป็นกล่องที่เขียนเอาไว้ว่า SONY PS5 มาด้วย

"อ้าว คุณฮันส์ สวัสดีครับ" พ่อมดหนุ่มยิ้มแฉ่งทักทายเพื่อนของแฟรี่ของเขา ที่ตอนนี้คุ้นเคยกันจนอาจจะสามารถเรียกได้ว่าเป็นเพื่อนของตัวเองไปด้วยแล้วได้ "มาเจอพี่บูเหมือนกันเหรอครับ"

"น้ำผึ้งแก้วเหรอ ใช่ ๆ พวกผมอยากได้อยู่พอดีเลยครับ" เขาพยักหน้าตอบรับคำถามของแลนสลอตที่บังเอิญได้ยินเข้าพอดีในตอนที่มาถึง

---

หมายเหตุ: ตอบสนอง

กลางลานหอสมุดเอลิเชียนยามค่ำ ลมเย็นพัดแผ่วผ่านทางเดินหิน เสียงใบไม้เสียดสีกันดังกรอบแกรบในบรรยากาศที่เงียบเกินไปสำหรับเวลาแบบนี้ แสงไฟข้างทางถูกลดระดับให้สลัวพอจะเห็นร่างของชายหนุ่มคนหนึ่งที่ยืนอยู่ใต้เงาต้นไม้ใหญ่ตรงหน้าทางเข้า

บับเบิ้ลบูอยู่ในชุดเรียบง่าย เสื้อแจ็กเก็ตหนังสีดำทับเสื้อยืดขาวสะอาด กางเกงขายาวเข้ารูป รองเท้าผ้าใบสีเดียวกับเสื้อ ทำให้ภาพรวมของเขาดูทั้งเท่และทันสมัยจนแทบไม่น่าเชื่อว่าไม่กี่อาทิตย์ก่อนยังเป็นผีผ้าคลุมอยู่ในสุสาน ในมือข้างหนึ่งถือถุงกระดาษสีน้ำตาลที่ดูไม่หนักมากนัก ทว่าข้างในกลับมีของสำคัญสำหรับคืนนี้

เขายืนนิ่งพิงเสาไฟ มองนาฬิกาข้อมือราคาแพงมากเป็นระยะ

“ฮึ... คนพวกนี้นี่นัดเวลาทีไร ช้าทุกที”

ก็ไม่รู้ว่าไปเคยนัดกันตอนไหน แต่ขอให้ได้ด่าก็สุขใจ ก่อนเขาจะถอนหายใจแล้วส่ายหัวเบา ๆ

คืนนี้ บับเบิ้ลบูเป็นหัวโจกของแผน เขายกมือขึ้นรูดซิปเสื้อแจ็กเก็ต ไม่นานเงาคนก็ปรากฏขึ้นจากอีกฝั่งลาน เสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ ใบหน้าคมภายใต้หมวกแกปสีดำเงยขึ้น สายตาเปลี่ยนจากเบื่อหน่ายเป็นเบื๊อออหน๊ายยยยในทันที

“ในที่สุดก็มาสักที เอ๊า เอาไป!”

มือข้างหนึ่งยกถุงในมือขึ้น ก่อนจะจับบางอย่างยัดใส่มือทุกคน และแน่นอน มันคือถุงมือและไอ้โม่งสีดำ

---

OBJECTIVES

โรลเพลย์ตอบสนองต่อเหตุการณ์ ภายใน 10 นาที

ผู้เข้าร่วม:
Pinkberry, Lancelot, Klaus, Franklin, Hans, Ray และ Josephine

"นี่นาย ... อ๊ะ !" เดินตรงเข้าไปหาบับเบิ้ลบูอย่างเงียบที่สุดเท่าที่ทำได้ ก่อนจะชะงักเมื่อถุงผ้าสีดำถูกยัดใส่มือโดยไม่ทันได้ตั้งตัว พิงค์เบอร์รี่มองสิ่งนั้นในมือตัวเอง ดวงตากะพริบปริบ ๆ แล้วค่อย ๆ ดึงสิ่งที่รับมาอย่างพิจารณา

"คือจะเข้าไปโขมยของเหรอ ?" เธอถามเสียงเบา แต่ก็ยอมทำตามอย่างว่าง่าย สวมถุงมือกับไอ้โม่งจนเรียบร้อยมันดูแปลก ๆ พิกลในความคิดแต่ก็ต้องยอมรับว่ามันดูโคตรจะสนุกเลยนี่นา !

พิงค์เบอร์รี่เป็นจอมโจรสาวสุดสวย >_<

“นี่คือเราจะไปโขมยของข้างในหอสมุดใช่ไหม ? แบบในหนังที่ต้องย่อง ๆ เข้าไปแล้วไม่ให้เสียงดังเลยน่ะ ? คิก ... น่าสนุกยะเพราะเมื่อวันก่อนพิงค์เบอร์รี่เข้าไปโขมยของออกมาแหละ เจ๋งปะ ?”

---

หมายเหตุ: ตอบสนอง

โจเซฟีนถึงกับต้องหรี่ตามองของที่อยู่ในมือของตัวเอง ให้ตายสิไม่อยากจะเชื่อเลยเมื่อคืนก่อนก็เพิ่งแอบเข้าไปด้านในหอสมุดในยามวิกาลมาหยก ๆ วันนี้ต้องทำอีกแล้วหรอ

ลมหายใจถูกพ่นออกมาอย่างแผ่วเบา ดูเหมือนว่ามาถึงขนาดนี้แล้ว... ถุงมือดำถูกสวมเข้าไปอบ่างรวดเร็วก่อนจะหยิบโม่งสีดำคลุมทับเอาไว้ที่ศีรษะอย่างน้อยก็บังสีหน้าของเธอตอนนี้เอาไว้ได้

---

หมายเหตุ: ตอบสนอง

แลนสลตอที่มั่นใจว่าไม่ได้มาช้าขนาดนั้นเฝ้ามองอีกฝ่ายที่เอ่ยบ่นออกมาเงียบ ๆ เขาไม่ได้มีแรงมาต่อล้อต่อเถียงมากนัก อาจเพราะยังมีเรื่องคิดมากมายในหัว ซึ่งก็ไม่ได้มีประโยชน์ในกการช่วยเหลือคนอื่นเท่าไหร่ เพราะความสำคัญอยู่ที่คนที่หายไปเสียมากกว่า ดูเหมือนจะมีคนหายไปเพิ่ม ความกังวลเลยยิ่งกดทับมากจนไม่ได้เอ่ยทักอดีตผีตนนั้นเสียเท่าไหร่

จนได้ของที่ยื่นส่งมาให้แลนสลอตถึงได้แสดงสีหน้าไม่อยากจะเชื่อใส่ให้อีกฝ่ายไป

" กลัวคุณอควาบอร์นจะว่าหรือไง ทำไมไม่เข้าไปดี ๆ "

สรรพนามที่เรียกอ้างถึงบรรณษรักษ์ของห้องสมุดนั้นดูสุภาพและให้เกียรติหลายส่วน อาจเพราะอีกคนเคยช่วยพูดเตือนสติเขาในวันที่เกิดปัญหาทางใจด้วย คำพูดนั้นห้วนหาทั้งยังแฝงความไม่วางใจในการร่วมมือกับเจ้าของเรือนผมสีขาว สองมือยังกำโม่งดำและถุงมือเอาไว้แน่นดูลังเลจะสวมพอสมควร

---

หมายเหตุ: ☆ ตอบสนอง

แฟรงคลินถือหมวกไอ้โม่งสีดำขึ้นมาดูด้วยท่าทางงง ๆ ริมฝีปากเรียวขมวดเป็นเส้น ใบหน้าขมวดคิ้วอย่างไม่ชอบใจนัก เหมือนจะรู้คำตอบเลบแต่ก็ถามไปอย่างต้องการความแน่ขัด

“นี่จะให้ฉันเป็นโจรรึไง?” แฟรงคลินบ่นอุบอิบพลางยกคอมองรายละเอียด ผ้าหนาทึบ ไม่มีกลิ่นอะไรเป็นพิเศษ เหมือนของใหม่ที่เพิ่งซื้อมายังไงอย่างนั้น จนอดคิดไม่ได้ว่าบับเบิ้ลบูวางแผนอะไรไว้กันแน่ จะให้ใส่ไปปล้น โจรกรรม หรือแค่พรางตัวตอนเข้าไปสำรวจกันแน่

“แล้วนัดมาที่นี่แผนคืออะไร?”

---

หมายเหตุ: ♱ ตอบสนอง ♱

"เอ๊ะ ถุงมือ หน้ากากโม่ง เอ๋" คลอสส่งเสียงด้วยความสงสัยเมื่อรับของที่บับเลิ้ลบูส่งมาให้ แต่ด้วยความเชื่อมั่นในความคิดของบับเบิ้ลบูสุดหัวใจพ่อมดหนุ่มจึงจัดการเก็บของที่ได้นำมาแล้วสวมพวกมันอย่างไม่ลังเล

"พี่จะพาพวกผมไปหยิบยืมอะไรของใครครับ" เขาถามหลังจากสวมอุปกรณ์เหล่านั้นเสร็จ "เบาะแสของคุณผู้หญิงผมทองคนนั้นเหรอ" เนื้อความที่บับเบิ้ลบูส่งมามีสาระสำคัญถึงผู้หญิงที่เข้ามาขุดสุสาน ซึ่งผู้หญิงผมทองในหมู่บ้านก็นับว่ามีอยู่ไม่น้อย

---

หมายเหตุ: ตอบสนอง

เรยก็เพิ่งจะสังเกตว่าตอนที่ตอบกลับแชตของแลนสลอตไปนั้นไม่ใช่ห้องแชตส่วนตัว และก็ไม่ใช่แชตกลุ่มหมู่บ้าน แต่เป็นอีกห้องแชตหนึ่งที่ถูกสร้างเพิ่มขึ้นมาใหม่โดนเชิญแต่คนที่มาหาเบาะแสที่นี่ในตอนนี้เท่านั้น เรย์ไล่สายตามองผู้ร่วมทางคร่าว ๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาสนใจใครบางคนที่ไม่คิดว่าจะได้เจอตัวจริงในสภาพมีกายเนื้อ ส่วนสภาพร่างโปร่งแสงน่ะเรย์ไม่คิดว่าจะเจออยู่แล้ว

คนที่เอาแต่ถ่ายรูปแล้วส่งลงแชตรัว ๆ คนนั้นนั่นแหละ

เรย์รับอะไรบางอย่างที่บับเบิ้ลบูยัดใส่มือมาให้ พอคลี่ออกดูก็พบว่ามันเป็นถุงมือและไอ้โม่งสีดำราวกับจะให้ปลอมตัวกลายเป็นโจรกันเสียตั้งแต่ตอนนี้ ไหนว่ามาหาเบาะแส

---

หมายเหตุ: ตอบสนอง

“สวัสดี” ฮันส์ผงกศีรษะทักทายคลอสที่เพิ่งจะตามมาถึงในไม่กี่นาทีถัดมา อากาศรอบกายเย็นเยียบแถมยังเงียบสงัดคงเพราะเป็นยามวิกาล ประตูทางเข้าหอสมุดยังคงปิดสนิทซึ่งตามสามัญสำนึกคนทั่วไปก็คงไม่คิดจะบุกรุกเข้าไป

เสียงฝีเท้าจากทางด้านหนึ่งดึงความความสนใจของฮันส์ให้ไปรวมอยู่ที่ร่างสวมเสื้อแจ็กเก็ตสีดำ น้ำเสียงท่าทางคุ้นเคยมากพอสมควร ที่แท้ก็ผีผ้าคลุมบับเบิ้ลบู

“อะไรเนี่ย” ฮันส์ถูกยัดของใส่มือพอเปิดออกมาก็เจอกับสิ่งของที่ดูแล้วเดาได้ทันทีว่าพวกเขากำลังจะไปทำอะไร “โจรชัด ๆ” เขาพึมพำ ก่อนจะลองใส่ถุงมือดู 

---

หมายเหตุ: ตอบสนอง

คำก็โจร 

สองคำก็โจร

แต่แล้วไงเล่า ? 

ใครสน 555555555555555555555555555555555555555555555555555

“เราไม่ได้จะแอบเข้าไปที่หอสมุดซะหน่อย พวกเพี้ยนเอ๊ย” น้ำเสียงเรียบเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน ขณะที่ปลายนิ้วชี้ชี้ไปยังทิศที่มีอาคารทำเนียบสภา “จะดูข้อมูลประชากรก็ต้องที่ฝ่ายทะเบียนประชากรสิ ที่โน่นน ไม่ใช่หอสมุดโง่ ๆ”

“เอาล่ะ ฟังแผนฉันนะ มีแค่ข้อเดียวที่ต้องจำไว้…"

"อย่าให้ถูกจับได้”

เอ่ยพลางย่างเท้าเข้ามาใกล้กลุ่มคนที่ยืนจับจ้อง ก่อนจะพูดต่อด้วยความจริงจัง แต่ทำไม๊ ทำไมก็ยังดูกวนประสาทอยู่ดี

“ตอนที่ฉันยังเป็นผี ฉันรู้ช่องทางเข้าออกที่ปลอดภัยของตึกพวกนี้ทุกซอกทุกมุม ทางลับ ทางระบายอากาศ ทางชั้นใต้ดินที่คนไม่ค่อยใช้ พวกบาร์โบราณที่ติดกับกำแพงหลัง ฉะนั้นคืนนี้เราจะใช้ทางที่ไม่มีใครคาดคิด”

เขาชี้นิ้วไล่จุดบนภาพจินตนาการอย่างรวดเร็ว

“ข้อแรก เงียบไว้ อย่าให้เสียงดัง ยิ่งเงียบยิ่งปลอดภัย
ข้อสอง ห้ามแยกกันเด็ดขาด เจอกันตามจุดเช็กพ้อยที่ฉันกำหนดไว้เท่านั้น
ข้อสาม ถ้ามีใครขอถอย ให้ถอยทันที อย่าฝืน
และข้อสี่ คืนนี้ฉันเป็นหัวหน้า พวกแกต้องฟังฉัน โอเค๊? และใครมีปัญหาก็กลับไปได้เลยเฟ้ย ที่นี่ต้อนรับแค่คนใจ ๆ”

เขาหยุดยิ้มแล้วยื่นมือล้วงถุงหยิบของชิ้นเล็กออกมา แว่นมองกลางคืนแบบเก่าที่ติดเทป กับแผ่นโลหะบาง ๆ ที่มีรอยขีด เขาไม่บอกชื่ออุปกรณ์ แต่ทุกคนก็เข้าใจว่ามันคือของที่ใช้ช่วยทางเข้าทางออก

“ฟังให้ดี ฉันจะเป็นคนเปิดทาง ถ้าฉันบอกไปก็ไป ถ้าฉันบอกหยุดก็หยุดทันที” เขากระซิบเสียงต่ำประหนึ่งจะบอกว่านี่ไม่ตลก จากนั้นก้าวถอยไปหนึ่งก้าว

“ตามฉันมา” ว่าแล้วก็สวมไอ้โม่ง และถุงมือ ก่อนที่จะนำทางทุกคนไปยังบริเวณ โถงรับรองสภาแห่งเอเดียน

---

OBJECTIVES

โรลเพลย์ตอบสนองต่อเหตุการณ์ 1 โรลเพลย์ และไปยังโถงรับรองอีก 1 โรลเพลย์ ภายใน 15 นาที

ผู้เข้าร่วม:
Pinkberry, Lancelot, Klaus, Franklin, Hans, Ray และ Josephine

หา ? หัวหน้าเหรอ

พิงค์เบอร์รี่มุ่ยหน้าทันทีที่ได้ยินพูดของผีหมูตอนแต่ถึงอย่างนั้นจากที่ฟังอีกฝ่ายพูดมามันก็ต้องยอมไปก่อนนั่นแหละนะ แค่ไม่ให้ถูกจับได้ก้พอไม่ใช่เหรอ นี่มันง่ายยิ่งกว่าหกสูงอีกในความคิดของแม่มดตัวน้อย

"ก็ได้ ตามนั้นทำได้อยู่แล้วน่า" พูดพลางขยับหน้ากากให้แนบกับใบหน้า ถึงจะรู้สึกหายใจไม่ค่อยออกแต่ก็พยายามทำตัวให้ปกติเข้าไว้

---

หมายเหตุ: ตอบสนอง

แลนสลอตไม่ไว้ใจแผนของอีกฝ่ายเลยสักนิดเดียว แต่เพราะอีกฝ่ายเอาเรื่องอดีตผีของตัวเองมาต่อรองด้วยนั่นแหละว่ารู้ทุกซอกทุกมถมของฝั่งโถงรับรอง ไหนจะเคยบอกข้อมูลเกี่ยวกับรอยพริสม่าที่บลูได้รับมาช่วงหนึ่ง แม้จะทำให้แก้ไขเรื่องนั้นไม่ได้แต่สุดท้ายเจ้าตัวก็ยอมใส่อุปกรณ์ทั้งหมดที่ได้รับมาอย่างไม่ได้เอ่ยแย้งอะไร

อาจจะเพราะจิตใจของแลนสลอตที่เริ่มคิดว่าอะไรก็ได้ ขอแค่ได้เบาะแส เลยทำให้เขาเอาด้วยกับแผนการที่ดูบ้าบิ่นพวกนี้ และเพราะต้องเงียบ ไม่แตกแถว ถอยในเวลาที่ควรถอยอะไรพวกนั้นทำให้อย่างน้อยก็มั่นใจว่าคงไม่ได้พาพวกเขาไปเสี่ยงตายมากนัก

จนเมื่อเขาสวมทั้งโม่ง ถุงมือ แว่นมองกลางคืนที่ดูไม่ได้มีประโยชน์กับแลนสลอตเท่าไหร่ แต่สุดท้ายก็สวมไม่ให้เสียน้ำใจ ร่างสูงก็เดินตามอดีตผีตนนั้นไปด้วยฝีเท้าที่ค่อนข้างเงียบตามความเคยชินยามลาดตระเวน

---

หมายเหตุ: ☆ ตอบสนองสวมอุปกรณ์ที่ได้รับ

แฟรงคลินถอนหายใจที่ไร้ลมออกมา เอาเถอะ เลยตามเลยก็ได้ ให้ทำอะไรก็ทำไปก่อนก็แล้วกัน

ไม่รอช้าเขาสวมไอ้โม่งสีดำลงไปบนหัว ปิดทับผมเรียบๆ ให้พอดี เงากระจายบนใบหน้าแต่ดวงตายังคงโป้งเปล่งชัดในความมืด รู้สึกแปลกนิดหน่อยแต่ก็ไม่ถึงกับรังเกียจเหมือนเป็นบทหนึ่งที่ต้องเล่นไปก่อน

---

หมายเหตุ: ♱ ตอบสนอง ♱